|
| |
| |
| |
Pharaïlde.
Bevallig kind, nog zoo onnoozel,
Hoe roerend biedt gy uw gekozel!
Met de armtjes rond myn hals gesnoerd,
Gelyk een zachte bloemenketen,
Komt gy my: Lieve moeder! heeten,
Terwyl my de angst de ziel ontroert.
Bevat gy wat die angst kan baren,
Als ik, met siddering in de aêren,
U gryp, u digt aen 't harte sluit,
En door de warmste liefdekussen
Myn moederweemoed poog te sussen,
En uitroep: God! behoed myn spruit?
| |
| |
Gy weet nog niet, aenvallige Engel!
Hoe broos gy op uw levensstengel
Thans waggelt; wat gevaer u naek';
Gy huppelt; jaegt naer spel en weelde;
Bewustloos wat myn tranen teelde,
Baedt zich uw hartjen in 't vermaek.
Maer 'k zie uw speelgenootjes vallen,
Ten graf gevoerd by honderdtallen;
De dood doorwoedt deez' nare kust.
Hoe treurig blyft ge nu, verlaten
Van meisjes, die rond u eens zaten
In 't schaetrend spel, vol lach en lust!
Een enkel vriendje is u gebleven,
Uw hondje: 't schynt voor wee te leven.
Het zucht, het strykt zich treurig neêr;
Eens dartelend by al uw spelen,
Eens zat gekoosd door 't kinderstreelen,
En thans geen speelgenootje meer!
Vernuftig dier, ô staek dat treuren,
Wil zoo geen moederziel verscheuren;
Verzwart niet dit geduchte lot.
Uw stomme rouw voert me in de rampen,
Waermede uw speelgenootjes kampen:
Dat wee zy geen voorspelling, God!
| |
| |
De doodklok bomde; 't volk trok henen;
'k Ging mede in 's Heeren tempel weenen
By 't kinderlykje, dat daer stond.
Onzalige ouders, rampgenooten!
't Werd van uw tranen overgoten.
Helaes, uw eenling was 't, dien 't nydig graf verslond.
Ik knielde, in diep gebed verloren;
De hoop scheen myn gezucht te smooren,
En 't rouwbeeld was myn' ziel ontvlugt.
God sprak me in 't hart: ‘U zal ik sparen;
Blyf gy uw dierbaer kind bewaren!’
En dankend ging ik heen, voor 't schriklot onbeducht.
'k Stapte in myn wooning, 't hart aen 't blaken,
Om 't zoentje van myn telg te smaken.
Ik ylde.... stilte waerde in huis:
Geen kindje dat my tegensnelde,
Geen mond die my haer lot vermeldde;
Elk zweeg, en beefde, en bad, geknield voor 't heilig kruis.
| |
| |
Daer lag myn liefje neêrgeslagen;
Ik zag zoo bang dien adem jagen,
Zoo doodsch die doovende oogjes staen!
'k Omhelsde 't, zocht zyn lieve blikken;
Maer't hartje kon niet tegentikken;
't Lag als een steenen beeld, dat 't oog niet op kon slaen.
Wat leed rond my! wat droeve zielen!
'k Ging naest myn lieven gade knielen,
Die onverduerbre smarten leed.
Wy staerden droef elkaêr in de oogen;
Geen troost had op ons hart vermogen:
Geen enkle strael van hoop die't sombre zwerk doorsneed.
En toen een droeve moeder naekte,
Die tranen plengde, zuchten slaekte,
By 't terpje van eens lieflings graf,
Deed ons haer aenblik plots verbleeken:
't Was of ze ging 't orakel spreken:
‘Eerlang stroomt ook uw traen op kerkhofzoden af.’
En toen de nacht ter ruste noodde,
Stond daer een schrikbeeld dat ons doodde,
Zwart voor de legerstêe! en toen
Het minst gerucht de stilte stoorde,
Was 't of onze angst Gods Engel hoorde,
Die 't wegnam uit de wieg, om opwaerts mêe te spoên.
| |
| |
'k Ontvloog de rust, en bad, en schreide,
Terwyl ik 't plettrend woord verbeidde:
‘Uw lieflinge is naer Jezus' ryk.’
'k Zonk radeloos myn' gade in de armen,
By bang gezucht en hooploos kermen.
Verbeelding toonde een graf, en 'k zag myn liefjes lyk.
Maer God zond uitkomst voor dat lyden:
Wat moederangst mist wat verblyden?
De lieve maen doorbrak den nacht,
En schoot haer' blik door 't venster neder,
En lonkte op my zoo zacht en teeder;
't Was of die gulle lach my heilvoorspelling bragt.
Een hemelstem drong tot ons henen:
‘De schrikstond, Ouders, is verdwenen;
De koortsvlam week: 't kind is gered.
De morgen stort u vollen zegen.’
Wy vlogen 't schomlend wiegje tegen,
Hervonden 's kindjes lonk, en stortten 't dankgebed.
|
|
Auteursrechtvrij