|
| |
| |
| |
Het Vlaemsch taelcongres.
Hoe! zou de Belg de schandvlek dragen
Van weg te deinzen voor het licht,
Dat taelbeschaving op doet dagen,
En 't volk naer geestvereedling rigt?
Neen, letterkunde en tael verheffen
Het magtig hoofd. - Mogt gy beseffen,
O Vorst die over 't land gebiedt,
Wat schatting voor uw jonge loten
De tael der Belgen houdt besloten;
Wat heilbron haren schoot ontvliet!
Heil u, mogt ze in uw stamhuis dringen,
Om jonge harten daer te voên,
En vlaemsche grootheid voor te zingen!
Kon 't vaderhart dat heil bevroên!
| |
| |
Grootsch zou zy hun 't voorleden malen;
Moed uit den kinderblik doen stralen,
Als zy Ambiorix bekroont,
Van Arteveldes naem doet klinken,
De Conincks stout beleid herblinken,
Of Breydels ruwe grootheid toont.
Gewis, zy zou hun zielenwaerde
Versmelten in der Belgen aert;
En waer toch schuilt in 't ruim der aerde
Een volk, dat reiner trouw bewaert?
Ja, moet gy eens den troon beklimmen,
Doe de oude vlaemsche deugd herglimmen,
Gy, Erfprins van deez' blyden grond.
Besef het: 't volk is groot en moedig;
By vorstenliefde, gul en goedig;
Ontzaglyk, wordt zyn trots gewond.
Sla 't oog naer d'opgeklommen luister,
Die Belgies letterkunde omglanst.
't Floers dat haer dekte, zonk in 't duister;
Zy ryst, met starrenpracht omkransd.
Prins, die met haer uw jeugd ziet bloeijen,
Die met haer boomstam op zult groeijen,
Aen uw genie gebiedt zy tol;
Doe aen heur voet den wierook walmen,
Zing aen heur outer liefdegalmen,
Schep roem voor haer geschiednisrol.
| |
| |
Van u verwacht de bloem der Belgen
Den spoorslag voor haer lettermoed:
Welaen! verbroedring, Koningstelgen!
Verbroedring met den letterstoet;
Dit nyvre koor, dat hoog wil varen,
Om geestomneevling op te klaren,
Houdt naer uw blikken 't oog gerigt;
't Zal eenmael aen uw lot zich snoeren,
't Voegt u, 't naer hooger kreits te voeren,
Waer kunstmin eeuwge glorie sticht.
Vergeefs wil tweedragt op ons storten,
's Lands reuzentael de slagwiek korten,
Bezwaddren haer verjongde pracht,
En, by het nypend hartbenauwen,
Haer met ontvleeschde demonsklauwen
Herdomplen in stikdonkren nacht:
Al de echte Vlamingen zyn vrinden,
Die broederlyk elkaêr hervinden;
Wy zyn vermaegschapt door 't gevoel.
Dit feest zal ons nog nauwer boeijen,
De kus der vriendschap moet hier gloeijen:
Éen God, éen land, éen tael, éen doel!
| |
| |
Laet ons voor 's lands altaer vereenigd nederknielen!
Ziet gy wat zeden, door verfranschten invloed, vielen?
Waer houdt ge u schuil, goede oude tyd?
Waer zonkt gy, eenvoud en aloude trouw der vaderen?
Gy, reine godsdienst, die tot elke ziel dorst naderen,
Snelt gy beangst deze eeuw voorby?
Wy zien het weenend aen: Verbastring slaet de wieken
Breed uit, en dekt den glans van 't scheemrend uchtendkrieken,
Dat reine zedestichting baert,
Gelyk de lentelonk, die 't zaedjen op doet schieten,
En 't vruchtbre levenssap door 't weelig plantje vlieten,
Dat mild eens voortbloeit over de aerd.
't Verderf schiet dreigend toe, met onnavolgbre stappen.
Snelt aen, beheerschers in 't gebied der Wetenschappen!
Snelt aen, het reddingsroer in hand!
Gy zyt het die de jeugd in veilge reê zult voeren,
En 't kunstbeminnend hart aen 't zuiver starlicht snoeren,
Dat uit verlichtingsgloed ontbrandt.
|
|
Auteursrechtvrij