|
| |
| |
| |
Sidronius Hosschius.
Itaelje, Paradys, vol zielsbegoochelingen,
's Is op uw grond, dat liefst de Poëzy zich vest.
Daer wil des Dichters geest by volle ontwikkling zingen;
Hy is de zoon van uw gewest.
Maer, zyt gy 't dan alleen die letterzucht doet gloeijen,
Die 't bruisend bloed doorwoelt en 't scheppend brein ontsteekt?
Is 't in uw lucht alleen, dat ons 't gevoel kan boeijen,
Dat hooger tael dan de aerdsche spreekt?
Neen, Vlaendrens bodem schept ook zangers; Merckems dalen
Bezwangren ook de ziel met zangen zoet en teêr.
Ziet gy dien herder ginds zich koestren in de stralen
Der zon, by 't golvend schapenheir?
| |
| |
Ziet gy dat peinzend kind op hond en schaepjes loeren?
't Is 't zoontje van dien man, die by den heuvel rust.
Vergeefs wil hy die telg by spel en vreugde voeren:
Zyn ziel is niet op 't aerdsch belust.
't Is of een groot vernuft zich uitdrukke in zyn trekken.
Het ryk verlokkend veld bekoort zyn jeugdig oog;
En als het wolkgevaert dreigt buldrend weêr te wekken,
Staert hy Gods grootheid aen omhoog.
Hy leest in blad en plant de Algoedheid, pryst den zegen
Die voor het menschdom vloeit; hy blikt het beekje na,
En hoort der vooglen zang, die diep hem kan bewegen,
En roept: ‘Er leeft een Schepper, ja!’
De Dichtkunst hoort die tael, zinkt uit de starrekringen,
De wieken uitgebreid, met goddelyke kracht,
En fluistert hem in 't oor: ‘Vang aen den Heer te zingen,
Die veldoffranden tegenlacht.’
Als herder David, in des Heeren pracht verloren,
Vloog hy met stouten geest ter bovenaerdsche sfeer.
Hy spande daer de lier, en zong met hemelkooren,
En voor hem knielde de aerdling neêr.
| |
| |
Zoo groeide de zoon die uw roem moest volmaken,
O Merckem! Hy wil, door de godvrucht geleid,
't Verlokkende beeld van de wereld verzaken;
't Is 't zoete des Hemels alleen dat hem vleit.
Hy werpt zich in de armen van 't eenzame leven,
En stort met zyn broederen dank en gebed.
Ten priestere heeft hem de deugd al verheven;
Hy kust (de verzaligde), o Jesus, uw wet.
Een Engel kwam stil met zyn vleugels hem schutten,
En schonk zyner liere meer zoetheid en kracht;
Zoo rein als de maegd, die het manna gaet nutten,
Zoo schoon als een lieflyke zomersche nacht.
Nu zwygt die Dichter Gods. Maer Rome wenkt: gezangen
Weêrgalmen op zyn graf, bekroond met vorstlyke eer;
De Kunst knielt aen zyn zerk, met natbekreten wangen,
En zwaeit er 't wierookvat, en strooit er bloemen neêr.
| |
| |
Ach, waerom bleef de stem, die boven 't luchtruim zwierde,
Niet klinken? waerom is die groote geest gedoofd?
Wy zuchten naer den Bard, wien godvrucht eens lauwrierde.
Is hy dan voor altoos ons zoekend oog ontroofd?
Hy viel, als een nachtvonk,
In 't graf eens ter neêr,
Maer keert by zyn broeders
Waer 't eerste de stralen
Zyns breins zyn ontgloord.
't Is vreugde, 't is feest;
Heel Merckem strooit bloemen;
| |
| |
Daer komt hy aen; de letterzonen,
Wie kunstgevoel ten stoet vergaêrt,
Geleiden hem, en dichterkroonen
Omzwieren 't hoofd, die zege waerd.
Een troon, van grootsche pracht omblonken,
Ryst op: daer moet de Dichter pronken;
't Is daer dat de eerezetel wacht.
't Is daer, dat Hosschius moet klimmen,
Om iedere eeuw in 't oog te glimmen,
Gelyk een bard van 't voorgeslacht.
Hy klimt; hy slaet den blik in 't ronde.
Nu vindt hy 't ouderdakje weêr,
En nog, nog staet daer de eiken sponde,
Waerop hy rustte. Menig keer,
Heeft hy op 't gindsche veld gezeten,
Toen schapen met zoo grage beten
Daer graesden. Onvergeetbaer uer!
Hoe roert ge, o Dorp, hem de ingewanden!
Hy sluit zyn hand in broederhanden,
En blaekt van heilig liefdevuer!
| |
| |
't Is treffend, als in Sions oorden,
Toen Mozes 't volk ten offer riep;
't Is roerend, als de zangakkoorden,
Die David God ter eere schiep.
O Merckem, zult gy 't ooit vergeten,
Wat heil u mild werd toegemeten,
By 't weêrzien van uw Dichterzoon?
O Dorp, verheerlykt door zyn waerde,
Kniel neêr voor hem: gy praelt op aerde
Met de allerschoonste moederkroon!
|
|
Auteursrechtvrij