De avondlamp

[p. 78]

Moederlyden.

Een looden lucht hangt over de aerd.
De herfst vergeelt alreeds 't geblaêrt.
Het avondklokje, als droef vaerwel,
Roept, opdat elk den velde ontsnell'.
Daer loopt, door deze stem gewekt,
Eene arme moeder nauw bedekt.

Haer tranen dropplen op den grond;
Zy staert gelyk verwilderd rond,
En ademloos, by vliegend hair,
Op blooten voet, met vreemd misbaer;
‘Myn zoon!’ gilt ze uit, en grypt de hand
Van 't bleeke kind, bezwymd in 't zand.

[p. 79]

 

‘Myn zoon!’ gilt zy ten tweeden mael,

 

Maer de arme heeft gehoor, noch tael,

 

Verslensd als de uitgeleefde roos,

 

En als een steen bewegingloos.

 

Zyn hoofdje ligt op zusjes schoot:

 

Hun bedelzakje is zonder brood.

 

 

 

Wanhopig blikt zy op haer kind,

 

En schreit en jammert als ontzind.

 

Menschlievendheid brengt redding aen,

 

En doet den flauwen pols wat slaen.

 

Het knaepje ontsluit ten halve 't oog,

 

En ziet met hollen blik omhoog.

 

 

 

‘Dank, lieve menschen! zegt de vrouw;

 

O, mogt uw gunst myn moederrouw

 

Verdryven! Vrienden, bidt met my,

 

Dat God het arme schaep bevry'.

 

Helaes, het is myn derde kind,

 

Ja, 't derde, dat gebrek verslindt.

 

 

 

De slechte tyd dwong ons gezin

 

Tot bedelen; met teedre min

 

Droeg ik van deur tot deur, ten buit

 

Aen nood, op de armen deze spruit,

 

En 't zwierf, al klappertandend, mêe

 

Door wind en sneeuw, van dorp tot steê.

 

 

[p. 80]

 

't Is pas vyf jaerkens, 't kleintje, en mogt

 

Van bedelen niet rusten: 't zocht

 

Voor myne weezen brood en hout.

 

Zyn liefdeblik en kus en kout

 

Was al myn troost, terwyl ik bad,

 

Van zuchten en van lyden mat.

 

 

 

En daerom schrei ik nu zoo zeer!

 

En daerom smeek ik God den Heer,

 

Dat hy dien lieveling my spaer'.

 

Bidt, goede menschen, bidt te gaêr

 

Dat hy my dezen schat behou'!

 

Het leed met my zoo'n langen rouw!’

 

 

 

De droeve zweeg, en snikte en wond

 

In slechte lompen 't kleentje, bond

 

Het op haer rug, en, traegzaem, trok

 

Zy heen, gebogen op een stok.

 

Zy neemt naer heure hut de wyk,

 

En legt ter neder 't kind - een lyk.