Het kind Hans

[p. 50]

13

Ja, wat is dat wonderlijk. Je merkt op een keer, dat er andere mensen zijn en dan kijk je naar hen en het is, of je ze voor het eerst ziet.

Hans zat op school. Hij verveelde zich en toen dacht hij aan vanmiddag thuis. Hij had Jan gezien: Jan was mager en blond en hij was schichtig, nou. Hij had blauwe ogen, net als Ansje, Ansje had hij ook gezien. Leuk was dat, een zusje te hebben met van die mooie blonde krullen. Krullen zaten bij hen in de familie. Ansje was anders een lastig portret. Hè, was 't maar niet zo warm. Toch wel gezellig, zo met taal en dan het laatste uur. De gordijnen waren dicht, maar de ramen stonden open; de zon scheen op de gordijnen en de schaduwen van de raamstijlen schoven en golfden er overheen. Soms woei 't gordijn een heel eind in de hoogte en bleef dan ergens aan haken.

Daar zat Ria. Hans dacht, dat ze naar hem omkeek en dus kreeg hij een kleur. Ze was het mooiste meisje uit de klas, vond hij, en dat vonden al de jongens. Een stuk of wat jongens liepen met een meisje, maar hij niet. En als hij het zou doen, zou hij het alleen met Ria willen doen. Ze was nog maar kort op school. Ze was heel bruin en ze had bolle wangen en heel donkere ogen en haar haar was glad en zwart. Ze droeg ponnie; dat stond mooi en vreemd; ze was het enige meisje, dat ponnie-haar had. Om haar hoofd droeg ze een breed, wit lint. Ze zat een bank voor hem in de rij naast hem. Vaak leende ze wat van hem, want ze was heel slordig.

Ja, nu keek ze wéér om. De meester liep met zijn handen op zijn rug heen en weer voor de klas en foeterde onderwijl Wimpie van Dijk uit, die een paar grote fouten had gemaakt. Toen de meester zich bij de hoek omkeerde, gooide Ria een propje op Hans' bank. Gelukkig maar, dat hij alléén een bank had, anders hadden ze nog ruzie

[p. 51]

gekregen. Hij maakte het briefje open en kreeg een kleur tot achter zijn oren. ‘Ik wil heet je mijsje zijn, wacht maar om vier uur op me.’

Even later schreef hij zo voorzichtig mogelijk op de achterkant van het briefje: ‘Ik wil ook graag met je lopen. Maar het moet meisje zijn.’ Hij zette een streep onder de ei van meisje. Hij vond het vervelend, dat zijn meisje zo'n fout kon maken, maar ja, ze was ook nog maar pas uit Indië en daar was ze zeker niet zoveel op school geweest. Hij zou haar wel helpen met taal, dat beloofde hij zich.

Zo gauw hij de kans schoon zag, gooide hij het briefje terug. Ze las het en toen draaide ze zich heftig om en stak haar tong tegen hem uit. Hans voelde zich plotseling doodongelukkig. Ze was kwaad geworden om dat meisje. Wat zijn meisjes toch eigenaardig. Er stond toch ook ‘Ik wil graag met je lopen’, maar dat telde zeker niet mee. Nou, hem een zorg. Hij probeerde zichzelf wijs te maken, dat hij er niet om gaf, maar 't lukte niet erg.

Om vier uur liep Ria zonder haar vriendinnen weg, 't leek wel of ze haast had. Hans had het land, hij schaamde zich. Een snertmeid, die Ria.

Maar wat was hij blij, toen hij haar bij café De Kroon op de hoek van de Markt zag staan wachten. Ze wenkte hem, maar hij liep er geen stap harder om, kun je net denken. 't Was moeilijk, om zo langzaam te lopen.

‘Flauw van je, bah. 'k Ga nog maar zo korrt op de school hier.’

‘Niks flauw, 't was toch fout? En ik zei toch ook, dat ik graag wou?’

Ze liepen samen de hete Markt over, maar ze keken elkaar niet aan. Hans was gelukkig, maar hij voelde zich toch ook erg onwennig; wat moest je nu tegen een meisje zeggen, als je met haar liep? Het was Ria, die weer begon.

‘Zeg, spaar jij postzegels?’

[p. 52]

‘Nee, ik ben er wel eens mee begonnen, maar ik vind het zo lastig.’

‘En heeft je vader op de krant dan niet eens mooie?’

Hans knikte.

‘Breng er dan morgen eens een paar grote mee, ja?’

Hans keek verwonderd naar Ria. Wat moest die nu in vredesnaam met postzegels? Meisjes spaarden die toch niet? Vader spaarde voor Jan. Vader zei altijd dat in hem, Hans, geen verzamelaar stak. Zou Ria wèl sparen?

Achterdochtig vroeg hij: ‘Spaar jij dan postzegels?’

‘Ik heb er al twee duizend.’

‘Nou ja, wat doe je er dan mee?’

Ria haalde driftig haar schouders op. ‘Kijken natuurlijk. Wat ben jij toch een rare knul. Je kunt toch wel een paar postzegels voor me meebrengen, ik loop nu toch me je?’

‘Wat heeft dat er mee te maken? 'k Weet nog niet, hoor.’ Hans voelde zich ongelukkig. Vader zou vast vragen, waarom hij nu ineens weer postzegels hebben wou. Ria werd kwaad.

‘Ach, ben jij een jongen. 'k Loop net zo lief niet met je.’ Hans kreeg een kleur en werd nog ongelukkiger, en ook een beetje kwaad. ‘Nou, dan niet, mijn een biet.’ Dat rijmde. Toch keek hij Ria na. Ze droeg witte halve kousen; haar benen leken wel zwart tussen die kousen en haar witte rok. Een eindje verder keerde ze zich om en riep: ‘Denk je er aan? Dààg!’ Toen begon ze te draven.