Kinderen der eenzame

12 november

Juist toen ik zat te genieten van de kinderstemmen die al hun heerlijke griezelige angst voor de goedheilig man legden in het ‘Hoor wie klopt daar kinderen’, kwam Thea binnen lopen, met die half triomfante half arrogante trek op haar gezicht, die ik de laatste tijd niet meer gezien had en die niet veel goeds voorspelde. Ik heb er nu spijt van dat ik de raad van Luiten niet opgevolgd heb. Ik had haar voor de consequenties van haar nonchalance moeten plaatsen. Indien ergens, dan is het in maatschappelijke verhoudingen waar, dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. En je helpt er niemand mee. De maatschappij niet, en jezelf niet en de patiënt helemaal niet. Ik had gedacht dat het nu wel ging met Thea. Maar het ging helemaal niet. Dat heb ik vanmorgen gemerkt. Ze kwam me zeggen, dat ze mijnheer Korver in de spreekkamer gelaten had. Nu is dat op zichzelf helemaal niet erg. Thea was in de speelschool beneden, dus had automatisch de zorg voor de bel. Maar uit haar hele doen merkte ik op, dat zij van dit bezoek wist, dat het doorgestoken kaart was.

En mijn voorgevoel bleek juist. Gek is dat, soms ben

[p. 40]

ik er bang voor. Dikwijls krijg ik een waarschuwing vooruit, zo nu ook. Ik wist, toen ik langzaam de trap afliep, dit loopt mis, maar hoe erg dit mis ging lopen kon ik toen nog niet bevroeden.

Nu weet ik het.

Ik begon natuurlijk naar Jettie te informeren. Korver zette zijn gezicht in de plooi en toen kwam het.

Ik had ingegrepen in de rechten van de ouders.

Ik kijk, geloof ik, altijd onnozel als Korver zulke enormiteiten afvuurt. Het hoort helemaal niet bij hem, het is zo opgelegd en aangeleerd.

Ik begrijp u niet, zei ik tegen hem. En daar kwam het, met veel woorden en met Bijbelteksten zelfs, dat ik Jettie beloofd had, dat ze terug mocht komen op school, en dat is nog helemaal niet zeker, helemaal niet zeker, aldus Jetties vader. Ik hoefde niet eens te vragen waarom, want de verwijten volgden elkaar in een snel tempo op. Verwijten, die totaal ongegrond zijn, dat weet ik voor God en mijn geweten, maar ze hebben schijnbaar recht van bestaan.

Maar ze hebben me pijn gedaan tot in het diepste van mijn ziel. Want ze raakten mijn werk, en dus in zekere zin mijn bestaan.

Hoe kon ik er zo op rekenen, aldus mijnheer Korver, dat Jettie zomaar bij me terugkwam. Het was nog zeer de vraag of zijn vrouw en hij er toe besloten. Ik zou toch zeker wel begrijpen, dat ze zijn vrouw en hij dat kind zomaar zonder meer niet aan mij toevertrouwden, na wat er gebeurd was. En als ik nu getoond had, dat ik de waarschuwing begrepen had, maar van juffrouw Thea hoorden ze, dat de Sint-Nicolaasviering gewoon door zou gaan.

- Waarom niet, heb ik hem gevraagd, waarom zou die niet gewoon doorgaan?

- We hebben u toch gewaarschuwd, mijn vrouw en ik, zei Korver zelfvoldaan, en het is gebleken, dat wij

[p. 41]

met deze waarschuwing gelijk hadden en daarom...

U weet niet welk een verantwoordelijkheid het is om kinderen op te voeden, besloot hij, terwijl hij rechtop stond, maar dat komt er van als ze de kinderen bij de moeders vandaan halen, een vrouw die geen moeder is...

Het liefst had ik hem in zijn gezicht geslagen. Ik vraag me af waarom of we zo beschaafd geworden zijn. Of ik was hard gaan huilen. Ik heb echter geen van beiden gedaan. Ik heb mijnheer Korver uitgelaten en ik heb hem gezegd, dat ik het op prijs zou stellen te horen of Jettie eventueel de school weer zou bezoeken. Ten tweede heb ik opgemerkt, dat die Sint-Nicolaasviering een besluit van het bestuur was, en geen persoonlijk pleziertje van mezelf.

Toen ik de schooldeur achter de blubberige gestalte (hij is net een gelatinepudding, die niet stijf genoeg is) dicht gedaan had, ben ik naar de klas van juffrouw Willy gegaan, en heb de feestmutsen bezichtigd. De glinsterende ogen van de kinderen zeiden, dat ik toch gelijk had, ondanks alles.

Maar vanavond zit ik hier alleen op mijn kamer en overdenk de dag. Dan komt de bitterheid weer boven, de bitterheid en het verdriet. Ook woede, omdat er een misdaad aan een kind gepleegd wordt. Ik weet, dat mijn school verre van volmaakt is, en ook dat ik in veel te kort schiet. God weet hoe dikwijls dit tot gebed geleid heeft, maar ik weet ook, dat Hij deze gebeden zo verhoord heeft, dat de kinderen van onze school houden en er zich thuis voelen.

Maar Jettie Korver mag niet meer...

En ik weet nu zeker, dit heeft Thea mij geflikt. Nu mevrouw Luiten opknapt heeft ze zeker een bestuursvergadering zien dreigen, en haar maatregelen genomen. Het is echter wonderlijk, zo benauwd als het bestuur is voor deze vergadering en zo blij als het is

[p. 42]

met iedere belemmering hoe klein en hoe onbelangrijk ook. Ik begin bang te worden en ik wou dat de kwestie Jettie Korver van de baan was. En ik zou zo graag aan moeder willen vragen, of ik het goed gedaan heb.