Kinderen der eenzame

3 maart

Morgen komt Jettie Korver weer op school, ze is al drie dagen thuis en ik heb haar opgezocht. Je herkent haar niet, ze dribbelt het huis door en laat vol trots haar mooie kamertje zien. Haar moeder heeft nog een plaatsje opengehouden voor de mooie platen, die ze morgen van de kinderen krijgt. De sneeuwpop is al af, maar aan de lenteboom mag ze zelf meehelpen. Ergens in een tuin, dicht bij de school staat een prunus op het zuiden, ik rij er iedere dag langs en als hij bloeit gaan we met zijn allen kijken.

Ik had moeite dit plannetje niet aan Jettie te vertellen, zo lief was ze. Maar ik deed het niet, ze hoeft geen pretjes meer in het vooruitzicht te hebben om blij te zijn, ze is van nature blij, vooral blij met de

[p. 90]

volle genegenheid van haar moeder. En haar vader, die heb ik maar even gezien en de ene opmerking, die hij tegenover Jettie maakte, dat ze nu wel heel zoet moest zijn en niet meer weglopen, doen me vermoeden, dat vader Korver zijn pedagogische nederlaag niet erkent maar evenmin vergeten is. Ik hoop niet, dat Jettie er de dupe van wordt, hoewel, ze heeft steun in haar moeder.