Hans Sterk, de olifantenjager. Avonturen uit het leven in Zuid-Afrika

[p. 40]

Vijfde hoofdstuk.

De krijgstocht tegen de Matabele's en hunnen aanvoerder Moselekatse.

Bij de kolonisten in Zuid-Afrika, die voortdurend door wilde dieren bedreigd worden en zonder ophouden voor hunne vijanden - de Kaffers der oude kolonie en de noordelijk hiervan wonende stammen - op hunne hoede moeten zijn, is men spoedig klaar met de voorbereidselen van een krijgstocht, zoodat reeds op den morgen na de aankomst van Hans Sterk meer dan tachtig Hollanders, gevolgd door een gelijk aantal knechts, allen goed gewapend en bereden, klaar stonden, om hunne expeditie tegen de Matabele's te beginnen.

Daar men de list van den vijand kende, hield men het geraden, voor het geval dat deze de gelegenheid van de afwezigheid van het grootste deel der Blanken wilde gebruiken voor een overrompeling van het lager, het laatste in staat van verdediging te stellen. De legerplaats werd dus door de wagens omringd, de openingen daartusschen met struiken gevuld; ook werden er wachten uitgezet om het gevaar van eene mogelijke overrompeling te voorkomen; zóó voorbereid moest een regelmatige aanval wel met de vreeselijke nederlaag der aanvallers eindigen. Zoodra deze verdedigingsmaatregelen tot algemeene

[p. 41]

tevredenheid genomen waren, vertrokken de strijders, terwijl de achterblijvenden hunne geweren afschoten, welk laatste onder de kolonisten in Afrika het gebruik is, als men zijnen makkers geluk op de reis wil toewenschen.

Een der Boeren werd tot aanvoerder gekozen; op den eersten dag legde de troep een afstand van bijna veertig Engelsche mijlen af. Alle mogelijke voorzichtigheid werd aangewend, zoowel om zich voor eene overrompeling der Matabele's te beschutten als hun plan voor hen te verbergen. In de streken, waardoor het gezelschap trok, was wild in menigte, en daar er ook in dit jaargetijde overvloed van water was, kon men zich rijkelijk van de voornaamste levensbehoeften, van spijs en drank, voorzien. Voor deze, aan een avontuurlijk leven gewende mannen gold de expeditie als een tijdverdrijf; had een vreemde de nachtelijke legerplaats bezocht en de verhalen der vroolijke, zorgelooze Boeren aangehoord, dan zou hij zeker niet gedacht hebben, dat deze lieden op weg van een gevaarvollen krijgstocht tegen een machtigen vijand waren, die, hoewel slecht gewapend, toch twintigmaal talrijker was. Van het geheele gezelschap was Hans Sterk alleen stil en nadenkend; maar zijn vaste blik bewees, dat hij elk oogenblik klaar was om te strijden en 's avonds als de lieden stil hielden en het opkomen der maan afwachtten, om hunne reis voort te zetten, was niemand oplettender en waakzamer dan Hans Sterk, de olifantenjager.

Na eene reis van vijf dagen waren de Boeren het hoofdkwartier der Matabele's tct op vijf uren gaans genaderd en men besloot stil te houden, om de menschen en paarden uit te laten rusten, terwijl eenigen de stelling van den vijand en zijne sterkte zouden verkennen. Terwijl de Boeren uitrustten, voegden zich ongeveer een dozijn hunner landslieden bij hen, die eenige maanden vroeger van eene jacht teruggekeerd waren en hunne vrouwen en kinderen vermoord hadden gevonden. Zij hadden toen van dezen tocht tegen de Wilden gehoord en

[p. 42]

waren het gezelschap in allerijl nagereden. Onderweg waren zij met eene afdeeling Matabele's slaags geraakt, die zij allen tot op één man na nederschoten, welken zij nu als gevangene medevoerden, wachtende, tot deze hen bij gelegenheid van dienst en nut kon zijn.

Moselekatse had het tot wet gemaakt, dat iedere krijgsman, die zich liet gevangen nemen of in den strijd zijne wapens verloor, zich bij zijn stam niet meer mocht laten zien. Daarom hield de gevangen Matabele het voor het beste, om als spion dienst te doen en te beproeven zich bij de Boeren zoo nuttig mogelijk te maken. Hij deelde hun mede, dat, als zij de legerplaats omtrokken en van het Noordwesten aanvielen, zij gemakkelijk daar binnen zouden kunnen dringen, daar men van deze zijde geen aanval vreesde en dus geen wachten had uitgezet.

De Boeren volgden dezen raad op, gingen den aangeduiden kant op en wierpen zich bij het aanbreken van den morgen met woede op den vijand. Hun aanval was geheel onverwacht, want de Matabele's, die de kolonisten vermoord en de jagers aangevallen hadden, waren pas teruggekeerd en vierden nu hunne overwinning. Nauwelijks was de zon een half uur opgegaan, toen de lijken van vierhonderd Matabelekrijgers de velden rondom hunne hutten bedekten.

Hans Sterk was niet, zooals de meeste Boeren, alleen er op bedacht geweest den vijand te dooden, maar hij had aan alle kanten naar sporen der gevangenen uitgekeken, die door de Matabele's ontvoerd waren. Doch het was hem niet gelukt, een spoor van hen te ontdekken, tot hij op het laatst een gewonden vijand vond, wien hij het leven beloofde, als deze hem wilde mededeelen, waar men de blanke meisjes had verborgen. Het was voor beiden moeielijk elkaar te verstaan, daar Hans weinig van de taal der Matabele's verstond en deze slechts een paar woorden Hollandsch sprak. Niettegenstaande dat vernam Hans, dat Katharine met hare zuster als gevangenen

[p. 43]

vertoefden in het dorp Kapain, de verblijfplaats van Moselekatse, ongeveer een dagreis verwijderd van Mosega, de plaats van den laatsten strijd. Hans Sterk wilde Katharina gaarne uit handen der Wilden verlossen, om haar dan in triumf als vrouw mede te voeren. Zijne makkers wilden echter vooral de kudde vee medenemen, die in den omtrek graasden. De aanvoerder liet zich door de woorden van zulk een jongen man als Hans Sterk niet bewegen en beval den terugtocht van het geheele gezelschap, met ongeveer zeven duizend stuks vee.

Het meerendeel der Boeren stemde met dit plan in en binnen weinige dagen werden de bij de wagens achtergelaten vrouwen en kinderen door de aankomst van de met een buitengewonen buit terugkeerende mannen verblijd. Het bericht van dit succes verbreidde zich met groote snelheid onder de kolonisten en bewerkte, dat velen, die oorspronkelijk geaarzeld hadden de Boeren te volgen, zich nu haastten om zich bij hen aan te sluiten, zoodat het aantal der strijders met een paar honderd personen vermeerderd werd. Slechts één ding speet hen en wel, dat Hans Sterk, Viktor en Bernard het gezelschap verlaten hadden, om het bijna onmogelijke plan te wagen, twee gevangenen uit de klauwen van Moselekatse te bevrijden. Deze poging hield men, van wege de macht en waakzaamheid van den vijand, voor hopeloos. Doch wij zullen nu naar Hans en zijn makkers terug keeren.