Klaes de Veehoeder. Zedenverhael uit onzen tyd

[p. 102]

XV.

De gansche gemeente, en nog wel drie omliggende gemeenten daerby, waren des anderdaegs vol van dit verbazende nieuws. - ‘Klaes trouwt met Nathalia!’ ging het van straet tot straet, van huis tot huis, van mond tot mond. - ‘Theodoor zal tempeesten,’ merkten sommigen op; ‘dat is ongehoord, een vondeling met eene ryke pachtersdochter trouwen!’ zegden dan weêr anderen. - ‘Het is toch een knappe kerel,’ eindigden meest allen, ‘een schoone jongman, de slimste boer der streek en wat al diensten heeft hy Welmoed niet bewezen! Hy heeft het slecht huwelyk met Theodoor belet, hy heeft vrouwe Welmoed en de gansche hoeve van brand gered, en daerenboven de fortuin zyns meesters door zyne aenhoudende zorgen en kennissen merkelyk vermeerderd!....’

[p. 103]

Zy, die niet geheel en gansch jaloersch of nydig waren, moesten bekennen dat pachter Welmoed gelyk had zyne dochter aen Klaes ten huwelyke te schenken.

Het was nog maer negen uer 's voormiddags en de zoon des burgemeesters kwam reeds op een schuimend paerd van de stad afgereden.

Hy stapte voor eene herberg op het dorp af, vooraleer zich naer huis te begeven. Zyne losse houding en hoogmoedige zwier getuigden dat de zaek, waervoor hy zoo vroeg uit geweest was, goeden uitslag opleverde.

Het Fonteintjen was reeds met jong volk opgepropt. Klaes moest ten tien ure op het gemeentehuis trouwen, en de jonge lieden wilden zulk schoon huwelyk vieren.

Theodoor plaetste zich te midden der groep.

- Welnu, sprak hy op verachtenden toon, wat doet gy hier allen? wat is er gaende?

- Hy vraegt het, antwoordde spotlachend Jef de dorscher, alsof hy niet wist dat Klaes heden morgend met de schoone Nathalia trouwt.

- Ha! herhaelde Theodoor, hy trouwt! - Als gy u niet bedriegt, voegde hy er by.

Hy ledigde zyn glas en steeg te paerd.

- Wat wil hy zeggen? ondervroegen zich de jongelingen met verwondering.

[p. 104]

- Habah! merkte Fietjen op, ziet gy niet dat hy razend jaloersch is!

- Ja, ja, jaloersch als een duivel! klonken eenige stemmen.

- Jongens, sprak zeer luid Jan de Spetter, het is tyd dat wy gaen; neemt uwe fuzieken, wy zullen voor het gemeentehuis wachten.

Elk schikte zich naer Jans uitnoodiging; voor het gemeentehuis krielde het van volk.

Eene halve uer later naderde de bruidstoet. Klaes en Nathalia traden vooraen; daer achter Welmoed met zyne gade en een viertal getuigen.

Op het oogenblik dat de stoet het gemeentehuis binnen trad, werden zes geweerscheuten gelost, als voorteeken van wat men 's anderdaegs, als het huwelyk in de kerk moest gesloten worden, duchtig vieren zou.

Korts nadien kwam de eerste magistraet der gemeente, en achter hem sloop een oud wyf met tygersblikken, die onder een zwarten kapmantel flikkerden, het gemeentehuis binnen.

De burgemeester groette het gezelschap met geveinsde beleefdheid, en nam plaets voor zyn bureel.

Hy opende het wetboek en las eenige artikels, betrekkelyk de huwelykspligten, voor.

Nadat de pligtplegingen tot dus verre vervuld waren en er niets meer te doen bleef dan de handteekeningen te eischen, trok de burgemeester met belangwekkende gebaerden een papier uit zyne brieventasch en sprak:

[p. 105]

- Pachter Welmoed, vooraleer dit huwelyk te sluiten, ben ik verpligt u kennis te geven van het tegenwoordige stuk, dat my betrekkelyk uwen aenstaenden schoonzoon uit de stad B... is toegezonden.

Alle aengezichten getuigden van aendoening en drukten eene angstige verwachting uit.

De burgemeester las:

- ‘Volgens getrouwe copy, uit het burgerlyk register der stad B... genomen, blykt, dat Klaes Verlaten de zoon van den, wegens moord, veroordeelden Knoots is.’

Een bliksemslag trof te gelyk al de aenwezigen. Ieder was als buiten zich zelven. Nathalia viel in onmagt in de armen harer ouders, de getuigen schaerden zich rond de familie Welmoed, en Klaes, van elk geschuwd als een gevaerlyk wezen, bleef alleen aen zich zelven overgelaten; hy zonk magteloos op eenen stoel neder, terwyl hy gilde:

- Het noodlot heeft my dan tot aen den boord des grafs geschandmerkt!...

Alles was nu doodstil en een schelle schaterlach klonk van achter de deur door de zael.

Het was Wanne Langhe, die haren zegeprael door dien duivelslach vierde.