laetste dagen, en de voorbode der vryheid, welke hun nu reeds gegund wordt, is eene belooning voor het goede gedrag, dat zy gedurende hun verblyf alhier aen den dag gelegd hebben.
- Zóó, sprak ik, en denkt gy dat die mannen, als zy nu in vryheid gesteld worden, zich in de samenleving goed zullen gedragen?
- Ha, mynheer, hernam de bediende met vertwyfeling, dit is eene zaek waervoor men niet zeer wel zou kunnen instaen; maer sedert de twintig jaren, dat ik hier ten dienste van het gevang ben, heb ik er toch al zeer velen zien terug keeren. By ééne misdaed bepalen zy zich zelden.
- Zoo, ge denkt?.... vroeg ik met ontmoediging.
- Er zyn kerels die geene zes maenden vry blyven! verzekerde my de bediende.
- En waeraen zoudt gy dit hervallen toeschryven, vroeg ik hem verder.
- Boosheid, mynheer, boosheid, ingeworteld kwaed, antwoordde my de man met eene bittere overtuiging.
Ik schudde vertwyfelend het hoofd, en drukte het verlangen uit verder rond te zien.
- Ga maer vry langs daer, mynheer, sprak de geleider, ik kom zooeven by u, om u op den tweeden hof te brengen.
Hy wees my de kamers aen, die door de meest vrye gevangenen gekuischt werden, en ging naer de overzyde van den voorhof, waerschynelyk om eene boodschap te verrigten.
Een jongman van beneden de dertig jaren, die met twee emmers water van de pomp afkwam, schoot plotseling op my toe, toen juist de bediende zich verwyderd had; hy vroeg my met smeekenden geestdrift: tabak! tabak!....
Auteursrechtvrij