Wat een meisje vermag

[p. 113]

XIV.
In het gasthuis.

Terwyl de policie des nachts hare ronde in de straten van Brussel deed, had zy een jong meisjen, in eenen erbarmlyken toestand, op een plankier vinden liggen.

Men had het ongelukkige schepsel naer het policiebureel gebragt, en, na onderzoek, verklaerde de geraedpleegde geneesheer dat de lydster door eene hevige hoofdkoorts was aengedaen en oogenblikkelyk naer het gasthuis moest overgevoerd worden.

Op dit oogenblik was zy eenigzins tot haer zelven gekomen; men vroeg haer wie zy was, waer zy woonde... maer, zy had, uit vrees haren vader door hare schande te bezwalken, noch haren naem, noch hare woonst opgegeven, maer het verblyf van Marianna, de waschvrouw, aengeduid.

Marianna was in den voormiddag des volgenden dags naer het gasthuis ontboden geworden, had daer de rampzalige in den deerlyksten toestand erkend en was oogenblikkelyk naer Nella gesneld, en, den zelfden

[p. 114]

avond nog, zaten beide vrouwen aen de sponde der zieke, die nu reeds door toenemende koorts buiten staet was nog iemand te erkennen.

Nella kreeg verlof om den ganschen nacht by hare zuster te waken; maer wat het meisjen daer dien nacht by de ziekesponde leed, zou geen mensch kunnen bevroeden!

Marianna moest intusschen by den ouden vader Goents blyven, want sinds de verdwyning zyner jongste dochter was de oude man ydelhoofdig, ziekelyk, en hy poozen zoo geweldig krankzinnig dat hy door het venster springen wilde.

In dien toestand had Nella haren vader niet kunnen alleen laten en was dan ook sinds Amalies vlugt niet meer naer het werkhuis geweest en had dus ook geene winst meer ingebragt. De weinige spaerpenningen waren aen het onderhoud des zieken vaders besteed, en de uiterste armoede heerschte nu weêr in het huisgezin Goents.

Armoede hadden zy reeds doorgestaen.

Ziekte hadden zy reeds op de wreedste wyze beproefd.

Maer, armoede! ziekte! - en schande!.... dit was te veel! - ...............

Na den pynlyken nacht by de sponde der zieke en misdadige zuster doorgebragt te hebben, wilde Nella des morgends het gasthuis niet verlaten vooraleer de uitspraek der geneesheeren over den aerd der ziekte harer zuster te kennen. En toen zy van dezen vernam dat ‘zeer waerschynlyk’ de lydster niet zou te redden zyn, snelde zy van dit tooneel van smarten naer een ander dat haer al zoo hevig de ziel verscheurde!...

Zy ging haren ouden vader helpen en troosten? - Armoede! ziekte! en schande!....

[p. 115]

Die vreeslyke woorden klonken gestadig in het oor van het meisjen, dat nu onder dien te zwaren last van onheilen de veêrkracht harer zoo kloeke ziel overmand gevoelde!

Zy ook, de moedige, de krachtige Nella, die haren vader, hare moeder, haren broeder en hare zuster in lyden had bygestaen, zy, die de pynlyke reis uit Vlaenderen naer de hoofdstad had gewaegd, zy, die sinds zoo lang onverschrokken ten stryde stond tegen het monster der armoede, zy! zy viel nu ook verpletterd neder!.... Zy ook verloor nu alle hoop... en aenriep, als eenig reddingsmiddel, den dood!.....