Het zelfgewilde einde van oude mensen

[p. 70]

Verzorgingstehuis is geen verpleegtehuis
J. Bouma

In de NRC laat oud-hoogleraar in het burgerlijk recht aan de Rijksuniversiteit in Leiden en oudraadsheer in de Hoge Raad H. Drion in een overigens indrukwekkend betoog van het ‘zelfgewilde einde van oudere mensen’ uit zijn pen het volgende vloeien:

‘Maar stap een verzorgingstehuis binnen om een bejaard familielid of vriend te bezoeken: wie zal tussen die oude hulpeloze mensen, stil in een hoekje voor zich uitstarend of wat onverstaanbare dingen mompelend, vaak niet in staat zelf het eten tot zich te nemen, op verzorgers aangewezen voor al hun behoeften, wie zal dáár de gedachte in zich voelen opkomen: 't is maar goed dat geen van deze mensen de gelegenheid heeft gehad zijn leven op een eerder moment te beëindigen?’

Hij schetst daarmee een beeld van een verzorgingstehuis dat meer op een verpleegtehuis lijkt en geeft op deze manier weer blijk van een hardnekkig misverstand, dat steeds weer opduikt in de media. Een verzorgingstehuis is heel iets anders dan een verpleeginrichting.

Door de ontwikkelingen in onze maatschappij dreigen veel verzorgingstehuizen wel het karakter te

[p. 71]

krijgen van een verpleeginrichting. Dat is echter te betreuren. Verzorgingstehuizen zullen hun aparte plaats in de ouderenzorg moeten blijven behouden als onderdak voor diegenen die wel veel hulp nodig hebben maar nog niet in de categorie vallen van ‘hulpeloze mensen die stil in een hoekje voor zich uit staren...’

Het is nu eenmaal zo dat hulp van kinderen of het bij hen intrekken geen ‘haalbare kaart’ meer is. De huizen zijn te klein en de dochter heeft werk buiten de deur. En thuiszorg is evenmin een altijd werkend alternatief. Ook de in ons land wonende Chinezen zijn al anders gaan aankijken tegen bejaardenwoningen en bejaardentehuizen. Duidelijk is dat het verblijf in een bejaardenoord voor vele ouderen een uitkomst is.

Mijnsheerenland