Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 32]

6

Er komen van alle kanten muizen aanwippen die er eerst niet waren.

‘Koning? Wat voor Koning? Welke Koning?’ piepen ze.

‘Opzij opzij, onderdanen.’

‘Zijn snor is groen, zie je dat?’

‘Hij is een Koning.’

‘En of hij een Koning is, zijn snor is groen.’

‘Hoera!’

‘Waar komt die Koning opeens vandaan?’

De muizen fluisteren en buigen.

De muis met de Geverfde Snor loopt statig de Donkere Kamer in en langs de Schaatsenberg, de Prikslee, de Schoenenberg en de Muziekpapierstapels.

Annetje Lie draagt zijn staart.

‘Opzij opzij voor de Koning en zijn Staartdrager.’

[p. 33]

Het is plechtig en leuk tot ze het pieplawaai van de Schommel horen en het lachen van de Jurkenvrouw.

‘Hoger, hoger, keer op keer,’ zingt de Jurkenvrouw.

‘Voorzichtig! Langs de kantjes lopen,’ fluistert de Koning.

Ze schuifelen tegen de plint aangedrukt naar het dakraam. Daar hangt een gouden touwladder tot op de grond.

‘Kijk, ik word verwacht,’ zegt de Koning, ‘een gouden ladder voor de Koning.’

Maar Annetje Lie weet dat het laddertje daar hangt voor haar en dat de Maan buiten wacht.

Ze klimmen en klimmen. Het zijn honderd gouden treden. Op de vensterbank rusten ze even uit en meteen ziet de Jurkenvrouw het glimmen van de witte schoenen in het maanlicht.

‘Daar is dat kind met mijn schoenen, die kant op!’ roept ze tegen de Schommel.

Annetje Lie en de Koning springen uit het raam.

Het is maar goed dat de Maan een vangnet maakt

[p. 34]

van zijn zeil.

‘Ben je daar eindelijk,’ moppert de Maan.

‘Mag de Koning ook mee?’ vraagt Annetje Lie.

‘De Koning mag altijd mee,’ zegt de Koning.

De Maan moppert een beetje door. ‘Ik kan maar niet elke Koning meenemen.’

‘Toe nou lieve Maan.’

‘O goed, laat die Muis dan maar komen. Als je een liedje voor me zingt.’

Al dat praten kost tijd en de Jurkenvrouw is griezelig dichtbij het dakraam gekomen, de Schommel laat zijn touwen vieren, ze lijken wel geen eind te hebben.

‘Pas op! De Jurkenvrouw!’ roept Annetje Lie.

De Maan rukt het anker los en daar gaan ze. Net op tijd, de Schommel vliegt naar buiten door het dakraam en achtervolgt de maan aan steeds langere touwen.

De Jurkenvrouw tiert: ‘Ik krijg je nog wel, ik krijg je nog wel.’

‘Wat een lawaaierig type,’ zegt de Maan, ‘ordinair ordinair, schorriemorrie is het. Vooruit, zingen.

[p. 35]

Eerst jij en dan de Muis. Dan horen we die Jurkenvrouw niet.’

Annetje Lie kent een omaliedje over de Maan.

Maantje tuurt, Maantje gluurt
al door de vensterruiten.
Zijn de kindertjes al naar bed,
of spelen ze soms nog buiten?

‘Ja, dat is een prachtig lied en waar gebeurd allemaal,’ zegt de Maan tevreden, ‘en nu de Muis. Vooruit Muis! Zingen!’

De muis met de Groene Snor wil toevallig maar wat graag. Hij gaat er bij staan met zijn poot op zijn hart en zet een hoge borst op. Zijn stem is plotseling diep en smachtend, met lange uithalen zingt hij:

Gondeltje gondeltje goudgondel van de Maan
haal me mijn kroonprinses ver hier vandaan.
Groen is mijn snor en gebroken mijn hart
zonder mijn kroonprinses sterf ik van smart.

[p. 36]

‘Dat is een prachtig lied,’ zegt de Maan, ‘prachtig.’

‘Ik wist niet dat je kon zingen,’ zegt Annetje Lie.

‘Een koning kan altijd zingen,’ zegt de muis met de Groene Snor, ‘vraag maar na.’

Hij zingt nog meer liedjes.

Heel in de verte zien ze de Jurkenvrouw op de Schommel, zo klein als een speldenknop.

‘We zijn er,’ zegt de Maan.