Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 37]

7

‘We zijn er en prachtig op tijd,’ zegt de Maan.

‘Waarvoor dan?’ vraagt Annetje Lie.

‘Overal voor natuurlijk,’ zegt de Maan, ‘want we kunnen naar links en we kunnen naar rechts, naar voren en naar achteren. Noem maar op.’

‘Fout!’ roept de Koning. ‘We kunnen maar één kant op, één kant tegelijk.’

De Maan en de Koning beginnen tegen elkaar te schreeuwen.

‘Hou op Maan, hou op Koning.’

De Maan en de Koning schreeuwen nog harder.

‘Wellis wellis waaris. Want als je die kant opgaat en je wilt terug dan is achteruit opeens vooruit geworden en dus zijn er nog veel meer kanten dan vooruit en achteruit en linksaf en rechtsaf.’

‘Nietis nietis, er is maar één kant per keer, hoe lang je ook nadenkt en kiest en wikt en weegt, er is

[p. 38]

maar één kant per keer.’

‘Er zijn oneindig veel mogelijkheden en kanten.’

‘Eén kant!’

‘Zoveel als er sterren zijn daar.’

‘Precies ééntje.’

‘Hou op, maak niet altijd ruzie,’ roept Annetje Lie.

‘Krijg de kraters!’ roept de Muizenkoning.

‘Krijg een rat!’ roept de Maan.

‘Dat is een belediging,’ schreeuwt de Muizenkoning.

‘Net goed,’ brult de Maan.

Annetje Lie begint te huilen.

‘Kijk nou wat je gedaan hebt. Je hebt haar aan het huilen gemaakt.’

‘Ik niet. Jij!’

‘Jij!’

‘Jij!’

‘Niet doen, niet doen,’ huilt Annetje Lie, ‘waarom maken jullie altijd ruzie? Altijd maken jullie ruzie en ik begrijp niet eens waarover het gaat.’

De Maan en de Koning kijken scheef naar elkaar.

[p. 39]

‘Het spijt me, Maan.’

‘Het was niet zo bedoeld, Koning.’

‘Zeg maar waar we heen gaan, Annetje Lie?’

Annetje Lie weet het niet. Ze kent niet veel plaatsen. ‘Ons huis... oma's huis... de school... de speeltuin... het zwembad.’

‘Dat is heel veel,’ zegt de Maan, ‘want als je één huis kent dan ken je alle huizen en als je één school kent dan ken je alle scholen. Wie kijkt er door alle ramen? Ik.’

‘En als je de weg weet van huis naar school dan weet je elke weg. Een weg gaat ergens naartoe en komt ergens vandaan. Dat is alles,’ zegt de Koning.

‘En als je kan zwemmen dan verdrink je niet en een lantaarnpaal is ook van ijzer,’ smaalt de Maan.

‘Verdrinken kan je best, al kun je zwemmen.’

‘O ja,’ zegt de Maan, ‘door kramp of de ebstroom.’

‘Of door iemand die je buiten westen slaat,’ zegt de Muizenkoning.

‘Welk westen?’ vraagt de Maan.

‘Het noordwesten soms?’

[p. 40]

‘Elk westen. Wat zeur je, je kent ze niet eens.’

‘Ken ik de streken van het kompas niet? Hahahahaha. Ik ken ze alle tweeëndertig! En wie die kent, verdwaalt niet!’

‘Bluf bluf bluf. Praatjes van een volle Maan.’

De Maan begint woorden te raffelen en de Muizenkoning raffelt er even hard doorheen om hem in de war te brengen.

‘Noorden. Noorden ten oosten. Noordnoordoost. Noordoost ten noorden. Noordoost. Noordoost ten oosten. Oostnoordoost. Oosten ten noorden. Oosten.’

‘Hou toch op, mijn hoofd doet pijn van jullie,’ roept Annetje Lie.

Maar de Maan en de Muizenkoning schreeuwen door.

‘Oosten ten zuiden. Oostzuidoost. Zuidoost ten oosten. Zuidoost. Zuidoost ten zuiden. Zuidzuidoost. Zuiden ten oosten. Zuiden!’

‘Hou op! Hou op! Het doet pijn!’

‘Zuiden ten westen. Zuidzuidwest. Zuidwest ten zuiden. Zuidwest... Hé, wat is er met Annetje Lie?’

[p. 41]

‘Dat is jouw schuld, Maan.’

‘Jouw schuld, Muizenkoning.’

‘Annetje Lie, lieve Annetje Lie, ben je ziek?’

‘Mijn hoofd, mijn hoofd doet zo pijn. Altijd als jullie schreeuwen, doet mijn hoofd pijn.’

‘Het spijt ons,’ mompelt de Maan.

‘Jullie schreeuwen tegen elkaar en ik weet niet eens waarover het gaat. Waarom praten jullie niet gewoon?

‘Daar zijn we te oud voor,’ zegt de Maan. ‘Zie je, ik ben al zo oud als de wereld.’

‘En ik ben al zo oud als mijn staart.’

‘Ja, jullie zijn oud,’ zegt Annetje. ‘Jullie zijn te oud voor mij.’

‘Kom, zo oud nu ook weer niet,’ zegt de Maan. ‘Je bent zo oud als je je voelt!’

‘Ik spring nog over een kat, let maar op,’ pocht de Muizenkoning.

‘Jullie zijn oud oud oud!’

‘Wat een naar klein meisje ben jij evengoed zeg!’

‘Je weet dat kleine meisjes lief horen te zijn, anders kun je ze net zo goed weggooien.’

[p. 42]

‘Waarom moet ik lief zijn als jullie zo gemeen zijn tegen elkaar?’

‘Dat weet ik niet precies, maar het is nu eenmaal zo,’ zegt de Maan.

‘Omdat jij anders op je donder krijgt, daarom,’ zegt de Muizenkoning.

‘Maar als ik groot ben, dan sla ik terug,’ zegt Annetje Lie. ‘Ik onthou alle klappen en ik geef ze allemaal terug. Als ik groot ben.’