Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 49]

9

Eindelijk houdt het geraas achter haar op, maar ze blijft doorrennen. De Maan en de Koning zijn nergens te zien. Ze klimt over hekken en springt over sloten, zo breed dat ze soms wel drie tellen boven het water zweeft. In de verte is een dijk, net zo'n dijk als bij oma, misschien is het wel diezelfde dijk en komt ze bij oma's huisje.

Een houten trap met negen treden en een leuning aan de linkerkant leidt naar boven en op de dijk staat ze tussen het land en de zee. Ze ziet niemand op het land en niemand op de zee. Het is laagwater, de grote steenblokken steken boven de zee uit.

Annetje Lie loopt de dijk af aan de zeekant, maar de glooiing van basalt is te gevaarlijk, ze blijft aan de rand. Daarbeneden diep in het water zit Heintjevaar uit het liedje van oma. Als hij je te pakken krijgt, trekt hij je aan je benen naar beneden. Anne-

[p. 50]

tje Lie hoort binnenin haar hoofd het vreselijke liedje van de Kattenbek.

‘Stil!’ zegt ze tegen haar hoofd, maar het Hoofd luistert niet en zingt en zoemt gewoon door:

Annetje moet slapen gaan
komt er een Grote Kerel aan
met een Kattenbek
in het water zit de dood en
in het donker loopt gevaar
Twaalfkiezen Tientenen
arm in arm met Heintjevaar
horentjes en bokkenpoten
staarten zwart als pek
Annetje moet slapen gaan
komt er een Grote Kerel aan
met een Kattenbek.

Annetje Lie geeft haar hoofd een mep. ‘En nu stil!’

‘Ik zing als ik dat wil,’ zegt het Hoofd. ‘Ik zal zingen en denken als ik dat wil.’

‘Maar je bent van mij,’ zegt Annetje Lie.

[p. 51]

‘Helemaal niet, jij bent veel eerder van mij,’ zegt het Hoofd. ‘Jij doet wat ik denk.’ En weer begint het Hoofd met het liedje.

Annetje Lie slaat en slaat het Hoofd en huilt van de pijn.

Nu wordt het Hoofd boos. ‘Geen gejank, daar krijg ik last van, geen gejank en gesnotter! Ik bedank voor dikke rooie ogen, een loopneus en vlekwangen.’

‘Als jij ophoudt met zingen,’ zegt Annetje Lie.

‘Gelijk stoppen dan maar,’ vindt het Hoofd.

Dat doen ze.

Nog altijd geen spoor van de Maan.

Annetje Lie gaat zitten wachten bovenaan de glooiing, ze weet niet aan welke kant het dorp van oma is.

Het water klotst zacht tegen de steenblokken en trekt met een zuigend geluid terug tussen de smalle openingen. Daar op die stenen onder het glibberige kroos wonen zeesterren en krabben. Annetje Lie heeft ze vaak zien wegschieten als ze met oma beneden was om alikruiken te zoeken.

[p. 52]

‘Heintjevaar,’ roept ze, ‘Heintjevaar, laat je eens zien.’ Ze durft best want ze zit te hoog voor zijn grijpvingers. ‘Heintjevaar, Heintjevaar, laat eens naar je kijken. Heintjevaar, Heintjevaar, laat me je eens zien.’

‘Kom dan dichterbij, dichter dichterbij,’ klinkt het uit het water.

‘Dat mag ik niet.’

‘Er mag zoveel niet.’

‘Wat dan niet?’

‘Liegen mag niet en lelijke liegeliedjes zingen.’

‘Wie liegt er dan?’

‘Iedereen die liedjes zingt over een kerel met een Kattenbek, er bestaat geen kerel met een Kattenbek. Hij mocht het willen!’

‘En de Twaalfkiezen en de Tientenen dan?’

‘Die bestaan, maar ze hebben geen horens en staarten en zeker geen bokkenpoten. Het zijn mensen. Jij bent zelf een tienteen en een twaalfkies.’

Daar kijkt Annetje Lie van op. Voor mensen is ze niet bang.

‘En Heintjevaar, bestaat die dan?’

[p. 53]

‘O, ik besta wel, natuurlijk,’ zegt Heintjevaar en hij klimt uit het water op de stenen. Hij is groen, zijn armen en vingers zijn ellenlang. Bijna raken ze Annetjes voeten. Ze schuift vliegensvlug wat hoger.

‘En hoe vind je me?’ vraagt Heintjevaar.

‘Het gaat nogal, niet zo erg als ik dacht.’

‘En ik kan wondermooi zingen,’ zegt Heintjevaar, ‘dat scheelt ook, dat doet het meestal.’

‘Wat doet het?’

‘De rest. En de deur dicht. Luister maar.’ Hij slaat zijn armen een paar keer om zich heen en zingt op de maat van de golven:

Lieveke lieveke lievekelief
Heintjevaartjes hartendief
kom naar beneden, toe kom naar benee
over mijn golventrap trede na tree
naar de riedeldaratsmodee.

Zoet zingt Heintjevaar, zo zoet, Annetje Lie glijdt vanzelf een beetje lager op de glooiing.

[p. 54]

Lieveke Lieveke kom met me mee
kom toch bij Heintjevaar, kom in de zee.

Lager lager lager.

En dan! Een hand grijpt haar vast, maar niet bij haar benen, nee, bij haar haren, en die hand trekt haar omhoog de dijk op. Er is opeens veel licht, Heintjevaar kruipt ervoor weg, maar Annetje Lie ziet nog net zijn groene slijmerige lijf vol slierten en kwabben en wratten, uit zijn kronkelende haren steken graten en resten van vogels: beenderen, veren. Uit zijn mond hangt een vissenstaart. Het is de Maan die haar gered heeft. ‘Ik kan je ook nooit alleen laten,’ zegt hij.

Heintjevaar duikt onder water.

‘Tot ziehiens,’ roept hij uit de diepte, ‘tot ziehiens en even goede vriendjes vriehiendjes vriehiendjes...’

‘Dat had je gedroomd, Groenerik!’ zegt de Maan. ‘Zolang ik er ben krijg je Annetje Lie niet niet niet!’