Annetje Lie in het holst van de nacht

[p. 79]

14

‘Waar blijft de Maan toch? Ik zie de Maan nergens,’ klaagt Annetje Lie.

‘Die kun je niet zien. Het is donkere maan,’ legt papa uit, maar het kan papa niet zijn, misschien is het de kleisoldaat.

Donkere Maan en nergens licht. Annetje Lie verdwaalt in het holst van de nacht. Er zijn zoveel gangen en elke gang heeft zijgangen. Ze wordt bang. In een van die gangen of zijgangen sluipt de Jurkenvrouw rond op zoek naar de satijnen schoenen. Op de tast gaat ze verder. Haar hand raakt een warm, harig ding. Van schrik gilt ze het uit.

‘Rustig toch, rustig maar,’ zegt papa, maar het is niet papa, het is de Vos. Hij houdt een lantaarn omhoog en het licht schijnt op zijn rode vacht.

‘Ben jij, bent u de Vos van het holst van de nacht?’

De Vos knikt en lacht van spits oor naar spits oor.

[p. 80]

‘Meisje, wil je mijn huisje zien? Mijn oud woonhuis hier vlakbij?’

Annetje Lie weet niet of ze de Vos kan vertrouwen. Zijn stem lijkt op de stem van papa, maar zijn ogen staan wel een beetje schuin.

‘Mijn woonhuis is mooi, het is bekend in de hele omgeving,’ vleit de Vos.

‘Goed dan,’ zegt Annetje Lie.

‘Dat houdt meteen in dat je meedoet aan de rondleiding, daar is nu eenmaal niets aan te veranderen en regels zijn regels, nietwaar? Toevallig wel! Je treft het want vandaag geldt een extra laag tarief. De rondleiding kost honderd haren, maar let wel, totaal geen streken.’

‘Honderd haren, is dat niet erg veel?’

‘Veel? Voor een rondleiding? Dat is niets! Sta stil, ik zoek ze zelf uit!’

Annetje Lie laat de Vos zijn gang gaan. ‘Au!’ zegt ze honderd keer.

‘Wat is er toch, heb je ergens pijn?’ vraagt de Vos met de stem van papa.

‘Ja, pijn, au, het doet pijn!’

[p. 81]

De Vos buigt zich heel dicht over haar heen, zijn vlugge nagels trekken en trekken, zijn staart is heet als oma's straalkachel.

‘Ik heb het zo warm.’

Soms schuiven de wolken achter de lantaarn van de Vos even opzij en dan is er opeens iets te zien van het hoekkastje van oma en van de gebloemde breistoel en van iemand die op papa lijkt, en soms strijkt er iets koels langs haar voorhoofd.

‘Negenennegentig honderd,’ telt de Vos, ‘ziezo, de rondleiding kan beginnen.’

Hij pakt zijn lantaarn en gaat voor, intussen ratelt hij achter elkaar een verhaal af met een echte gidsenstem: ‘Dames en heren, zoals u weet kan een vossenhol zeer oud zijn, ja, soms wel honderd jaar. Dikwijls is een dergelijk oud hol in het allereerste begin aangelegd door een ander dier, bijvoorbeeld een Das. Dassen zijn uitzonderlijk goed in het maken van een hol, ze wonen echter niet graag alleen en delen de woonruimte bij voorkeur met een vos...’ De Vos blijft plotseling staan en zegt op zijn gewone manier: ‘Hoor je eigenlijk wel hoe bijzonder ik kan praten.’

[p. 82]

‘Ja, ik herkende uw stem haast niet.’

‘Dat bedoel ik niet,’ zegt de Vos ongeduldig. ‘Hoorde je al die woorden die niemand zijn bek meer uit krijgt, zoals: Reeds en Dikwijls en Echter en Slechts, die woorden hoor je niet meer, je ziet ze alleen nog wel eens in boeken. Ik ken er nogal veel, al zeg ik het zelf. Ik ken Tevens en Nochtans en Doch. Zeg maar eerlijk, jij kende ze niet.’

‘Ik kende ze wel,’ zegt Annetje Lie, ‘anders kon ik ze niet dromen.’

‘Maar gebruik je ze ook?’

‘Nee, natuurlijk niet. Iedereen zou me uitlachen.’

‘Precies. Ik ga door met de rondleiding. In dit hol wonen een Das en een Vos, ik dus, een Bunzing en een Wilde Kat. Wij vieren zijn de hoofdbewoners, maar hier en daar zit nog een onderhuurder. Onbelangrijk volk. Als ze zich niet gedragen, trappen de Das en ik ze eruit.’

‘Wie zijn dat, die onbelangrijke eh dieren?’

‘Konijnen, Steenuilen, een Otter, geloof ik, en een Bergeend.’

‘Geen eh Jurkenvrouw?’

[p. 83]

‘Zeer zeker niet,’ zegt de Vos. ‘Hoe kom je erop. Voor Jurkenvrouwen is hier geen plaats, dat moest er nog bij komen. Zo, treed binnen in mijn oud woonhuis.’

Annetje Lie wil liever niet naar binnen in het oud woonhuis, het is er benauwd en eng. Lange rijen muizenstaarten hangen langs de wanden, de vloer is geplaveid met nagels en snavels en er liggen resten van vreselijke maaltijden.

‘Mooi, niet? Voornaam, niet?’ vraagt de Vos. ‘Dat heeft hier een rode duit gekost, daar kun je van op aan. Je ziet zeker wel dat we niet van de straat zijn en er warmpjes bij zitten. Dit hol is dan ook sinds 1880 in onze familie. Maar neem toch plaats.’