Lyrisch labyrinth

[p. 104]

Gebed voor mijn Volk

Tot Jezus in den kerker.

Fluister-gemeenzaamheid
hebt Gij gegeven aan de velen,
wier rustige zielen komen en gaan:
een nardusvloed over Uw voeten.
Maar mij
hebt Gij gewekt, dat mijn leven zou zijn
het hulpgeschrei
voor mijn arm volk in Gods-nood
en Uwe stilten gaaft Gij mij niet.

In de tumulten van Uw heerlikheid riept Gij dit lied:
vlijmende dissonant.
- Als schril gefluit op een hoek, waar dat niet werd verwacht,
scherpe zoeklicht-flits in een zomernacht
scheurt mijn geschrei de gelatenheid van die zelfs het klagen verleerden:
de mensen van Brabant.

Ik weet:
mijn ziel is rond het tabernakel van Uw rust
een ònrustige vleermuis.
Toch hebt gij zelf mij gewild:
hulproep voor volk, dat werd bedrogen
en daarom ben ik opgestaan
waar allen bogen.

Want weerstand is niet meer in ons. Wij zijn eraan gewend
dat men Uw heerlikheid in ons miskent.
En Gijzelf hebt gehoord hoe zij eeuwenlang hoonden
de duisterheid van Uw eigen huis.
Wij dulden van wie zelf de lichten doofden die spot.
Hoelang nog?
- God!
Wij moesten wel worden een sleurbent achter verfrommelde vaan,

[p. 105]

 

sinds Gijzelf niet meer stralend vooraan mocht gaan

 

in remonstrans-glorie zegenend pleinen en wegen.

 

 

 

Van ontrouw volk hebt Gij geleden smaad

 

en geseling, doornekroon en kruis en wat te lijden was

 

àlles.

 

Maar bij Uw getrouwen zit Gij gekerkerd

 

in Brabant

 

de straf-cel van Christus.

 

 

 

Daarom zal mijn bede geen jubel zijn

 

nu allen jubelen om U.

 

In mijn bloed is de roep van mijn volk

 

om Uwe glorie.

 

Alle de straten van Brabant

 

staan open

 

voor U.