Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen(1848)–Prudens van Duyse– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 171] [p. 171] Sinte Rosa en de Nachtegael. In het stille kloosterduister School een maegd vol hemelluister, Gode waerd, Die men zuster Rosa noemde, Omdat zij als 't roosje bloemde, Pronk der gaerd. Vreemd aen 's werelds lange smarte, Korte lusten, sloeg haer harte Voor natuer, En der menschen goeden Vader; Hare ziele vloog hem nader Iedere uer. Bij zoo menig lentezanger, Van verrukte hymnen zwanger, Die 't geblaêrt Hares tuins van woon geriefde, Is er een, die zijne liefde Haer verklaert. Schept zij, bij den eersten glenster Van het Oost, aen 't needrig venster Harer cel [pagina 172] [p. 172] Pas een luchtje, 't Nachtegaeltje, Vliegt, en spreekt tot haer zijn taeltje, Zoet en schel. Knielt zij met gebogen kruine, 's Avonds in den frisschen tuine, Hij bleef teêr Op den boord van 't kleed gezeten, En scheen mede de aerd' vergeten Voor den Heer. Zweeg haer bede, met zijn gorgel Kweelde, levend tempelorgel, Rosa's vrind Tot den Vader van daer boven, En scheen ook den Heer te loven, Als zijn kind. ‘Lieve vogel, sprak de Heilige, Dat de Algoedheid u beveilige Voor d' orkaen! Dael hier lange jaerlijks neder. Gij brengt meer dan lenteweder 't Klooster aen. * Lange keerde hij: weêr blaekte 't Lachend Oosten; 't vriendje ontwaekte. Bij een roos, [pagina 173] [p. 173] Onder 't welfsel eener linde, Wachtte hij op zijn beminde: Vruchteloos! Naer haer cellevenster henen- Vliegend, ziet hij iemand weenen Bij de spond', Waer de in diepen slaep gekuste, Als een marmren beeld, op rustte, Bleek van mond, En niet minder bleek van wangen. 't Bleeke voorhoofd was omhangen Met een krans; In haer handen, saemgesloten, Lag een kruis, bij flauwgeschoten Waslicht-glans. Angstig blijft de vogel blikken. Eerst verneemt hij doffe snikken; Dan, een stem, Die, herhaeld door andre stemmen, Zuchtte, in hijgend borstontklemmen: ‘Requiem!’ Gansch dien dag bleef hij verscholen Onder 't loof des tuins, of dolen Daer rondom; Als een balling stom en treurig, En de morgen frisch en fleurig Vond hem stom; [pagina 174] [p. 174] 't Schuilend vriendje ziet de brave, Die men traegzaem daelt ten grave En vol smart; Henen vliegt hij, en de droeve Stort - bezweken in de groeve Op haer hart. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij