Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 167]

Derde boek.

[p. 169]

Een' schoon antwoord.

Bij den sneeuw, die nedervlokte,
Bij het gieren van den wind,
Zat op ijzerherden bodem
Eens een weduw met haer kind.

Rossen draefden om in sleden,
Jonkers zwierden langs de baen,
Lachten, lonkten maegd en vrouwe,
In haer donsen moffels, aen.

‘Goede heer, ik tril van koude,
Met dit zevenjarig kind.
Wil ons redden als een brave,
Met d'Almachtige bevrind.’

‘Makkers, welk een schoone joffer!
Welke hupsche, flinke leên!
Kersrood zijn haer lieve lipjes,
En haer voetekens zoo kleen!’

‘Joffer, ik verkwijn van honger,
Met dit zevenjarig kind.
Wil ons redden, als een' brave,
Met d'Almachtige bevrind!’

[p. 170]

 

‘Ziet, vriendinnen! gindsche jonkers!

 

Welke zwier, wat feestgeschal.

 

Wat vermaken baert de winter!

 

Heden avond weder bal.

 

 

 

*

 

 

 

Maer de weduw, maer de moeder

 

Roert een' man in 't bont gewoel,

 

En hij nadert: ‘Goede vrouwe,

 

Neem!’ zegt hij, vol warm gevoel.

 

 

 

Hij ontsnelt aen heuren danke.

 

God! een beurs beeft in haer hand,

 

En zij toont die in verrukking

 

Aen haer lachend liefdepand.

 

 

 

‘Moeder, zou dit Jesus wezen,

 

Die de kinderen zoo mint,

 

En den lijder redt uit kommer?’

 

‘Neen, maer 't is zijn beeld, o Kind.’