Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 163]
| |
Het geredde kind.aant.God schonk aen een vrouwe, zoo schoon en zoo rijk,
't Aenvalligste zoontjen, een kindje gelijk,
Met zilveren wiekskens.
Het loeg zoo aenvallig als 't lag op haer schoot,
Zoo spreekend van oogjes, van lipjes zoo rood,
Als keurige kriekskens.
En echter, die moeder, geen moeder nu meer,
Verwijdert den kleine van haer, schoon de Heer
Haer boezem vervolle
Met wondere melk; en zij durft het bestaen
't Een vreemde te reiken, hoe menige traen
Zijn' oogjes ontrolle.
Het schaepken vergaet, als de sneeuw voor de zon.
O Hemel, waer schuilt de verpestende bron
Der koortse, verwoeder
Met iederen dage bestendig ontblaekt.
Zij voelt, dat niet strafloos zoo 'n plicht wordt verzaekt,
Onzalige moeder!
Maer mode gebiedt; wie weêrstaet er haer wenk?
Is 't tijd nu, opdat ze aen het lijdertje denk'?
Ze is vreugdegenegen,
| |
[pagina 164]
| |
Ze is jong nog. Vergeefs, dat een plechtige stem
Zich heffe in haer binnenst met godlijken klem,
En donder' haer tegen.
*
Er zat voor het flonkerend balfeest-gebouw
Een moeder en kindje, gedompeld in rouw,
Aen 't siddren en gruwen:
‘Mevrouw, maer een penning, zoo gij ook bemint.
In Godes naem, red toch mijn eenigste kind:
Zoo helpe hij de uwen!’
Zij redde 't; een danktraen verkwikte den mond
Der moeder, die gloeiende smeekingen zond
Voor haer naer den hoogen.
Zij stapt het gedruisch in, met vorstlijken voet:
De lach vliegt haer tegen alom, met den groet
Van lippen en oogen.
Maer ijlings ontwaekt er een denkbeeld zoo naer:
Zij denkt aen die vrouw, aen dit kindjen, aen 't haer.
't Vervolgt ze op den hiele,
Bij 't zweven en zwieren; 't omknelt haer gemoed
Met foltrende boei: 't is de stemme van 't bloed,
De wekroep der ziele.
Haer wegen die hulsels, zoo zwierig en licht;
Geen spiegels, geen luchters verdraegt haer gezicht,
Verdraeid en versterrend.
Zij ziet in verbeelding haer kind op den schoot
Der vreemde, die 't kust, maer verbleekt en halfdood;
De moederangst berrent.
| |
[pagina 165]
| |
Hoe traeg gaen de rossen... ‘Mijn kind, ach, mijn kind!
Koetsier, zweep de rossen... Mijn kind, ach mijn kind!...
God! zal ik 't nog vinden?’
Zij vliegt naer de wieg. Is 't een goochelend spel?
Bedriegt zij zich niet? Wil de muil van de hel
Hen beide verslinden?
*
Hoe trilt zij, en rilt gij. Op 't koetseken hangt
Een monster, dat dit in zijn kronkels omvangt,
Met vonkelende oogen.
Zij wikt niet, zij wijkt niet: een moeder heeft moed.
Zij grijpt en zij nijpt, en versmijt het verwoed;
‘God! schreit ze, meêdoogen!’
Daer lag hare kleine, stuiptrekkend, halfdood,
Met de oogkens verwilderd, de lipkens als lood;
Zij reikt het hare armen.
't Herademt, herleeft, en herlacht. Ja, 't gevoelt
Dat godlijke min 't, aen den doodstrijd ontwoeld,
Komt weder beschermen.
Nu ziet ze bedaerd op het dreigend gedrocht.
Wat was het? O boosheid! een vloekbaer gewrocht
Van helsche penceelen,
Gesteld voor de wieg tot verstommenden schrik
Van 't kind, opdat slaeplust den vadzigen blik
Der voedster zou streelen!
|
|