Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 211]

De Keizer en de Rabbijn.

‘Rabbijn, sprak tot Jozua keizer Trajaen,
Uw God heerscht alleenig, geloofde ik uw waen.
Gij leert, dat die God over alles gebiedt,
Alom tegenwoordig, ja, d'afgrond doorziet.
Wat vordert uw woord toch van mij zoo 'n vertrouwen?
Ik wilde, Rabbijn, wel dien meester aenschouwen.’

‘'k Ontfloersde u de waerheid, o Keizer: die Vorst
Doorpeilt, als den afgrond, de menschlijke borst.
Hij heerscht in uw harte, wat daden het baer';
Alom wordt gij hem in zijn werken gewaer.
Op de aerde, in de zee, in de hemelsche bogen,
Schoon nergens aenschouwbaer met stoffelijke oogen.’

‘Toch zag ik, Rabbijn, zoo volgeerne dien God,
Wiens heerlijkheid zoo met al heerlijkheid spot;
Die nietwes ten prooi laet aen 't grillig geval;
Den vormer, den oppersten Vorst van 't heelal.’
‘O Keizer, en stelt ge in mijn woord geen vertrouwen,
Beproef zijn gezant op der aerde te aenschouwen.’

De middag ontplooide zijn gouden gewaed,
Geen wolkjen omsluierde 't zonnegelaet.

[p. 212]

 

‘Naer buiten, naer buiten! riep de oude; welaen!

 

Aenschouw nu zijn beeldtenis, keizer Trajaen.’

 

De Keizer riep, de oogen ter neder geslagen:

 

‘Ze blindt mij; die glansen, wie kan ze verdragen?’

 

 

 

‘O Keizer, gij staet ook de glansen niet door

 

Des werks van zijn handen, maer nacht bij zijn gloor,

 

En wilt, met onmachtig, met scheemrend gezicht

 

Den Schepper aenschouwen, gezeteld in 't licht!

 

Vernoeg u, zijn weêrglans op aerde te vinden:

 

Een strael van zijn heerlijkheid zoude u verslinden!’