|
| |
| |
| |
De wedding.
Al rustte ook de Liefde, dit guitje zoo slim,
Versuft, noch vervrozen bij 't haerdsteê -geglim,
Hij voerde de reien niet langer ten dans,
En plukte geen bloemekens langer ten krans.
Soms bond hij een ijzeren wiek aen zijn voet,
En vloog op 't kristal van den slapenden vloed.
De loerende loeg er, en huwde er een paer,
Bij 't zwieren en zwaeien der zwevende schaer.
Soms drong hij des Zondags, na hoogmis en preêk,
In 't huisjen, waer maget en jongeling week,
En deed (o, die toovraer!) bij sneeuw en orkaen,
De bloem der gezellige vreugden ontstaen.
Wel hieven de boomen het treurige hoofd,
Van lachende groen door den Winter beroofd,
Maer Lijsje dat meisje zoo hupsch en zoo jent,
Bleef lustig en vlijtig gelijk in de lent.
| |
| |
Wen 't Oost, als een vurige jongelingslonk,
Ontwaekte, en ontblaekte met purperen vonk,
Dan hippelde en trippelde 't meisje vol moed,
Het bosch door, ter stede, zoo blijde begroet.
Haer lag op den schouder, niet bang voor een druk,
Het helder geschuerde, gedienstige juk;
Bij emmers, met koperen banden zoo glad;
Geen grasjen en leed, waer haer zooltjen op trad.
Gezwind als de wind, die, bij zomerschen brand,
Al ruiselend stoeit door 't beschilderde land,
En 't koren doet golven en neêrplooit, dat zacht
Hersteigert en wiegelt in trotsige pracht.
Nu ook kijkt de vadsige morgen maer nauw
Uit 't Oostervertrek, half in nevelig grauw,
Of Lijsje, dat meisje, zoo aerdig en jent,
Trekt blijde ter stede, waer moeder haer zendt.
Zij brengt op den weg aen jong Kaetje haer groet.
Een dorpsknaep, Lysander, tot pand van zijn gloed,
Schonk Lijsje, 't lief meisjen, een guldenen ring;
En dat wist ons Kaetje, 't alwetende ding.
Een kanne, met melk schier bekroond tot den rand,
Droeg Lijsje, 't lief meisjen, in waekzame hand.
‘Ik wedde, riep Kaetje; voorzichtige maegd,
Dat gij tot dien boom op uw hoofd dat niet draegt.’
| |
| |
‘Ik wedde!’ was 't antwoord. - ‘Welnu, voor die bag,
Sprak Kaetje, de schalke, met listigen lach.
Ik stelle de mijne daer tegen: gij weet,
Het is een geschenk van mijn deftigen peet.’
‘De boom is zoo ver niet, de grond niet zoo glad,
Mijn voet is zoo vast; maer mijn ring is mijn schat!’
Zoo twijfelt, en weifelt, en wankelt de maegd.
In 't einde is het dappere wedstuk gewaegd.
Reeds heeft ze op haer hoofdje, met traegzame haest,
De kanne vol melk overkonstig geplaetst.
Voorzichtig vervolgt ze een gevaerlijke baen;
De naderende eik lacht haer wenschen al aen.
O Kaetje, verbijt u de spijtige lip.
Verliezen, dat zult ge... maer licht, dat ze glipp'
En glibber daer over dien heimlijken steen.
Vergeefs! ook die hoop - uwe laetste - verdween.
Op eenmael - wat vond, eener vrouw best vertrouwd! -
‘Lysander!’ roept Kaetjen, en kijkt in het woud.
De kanne valt neder, en Lijsjen, o grief!
Verloor hare wedding, en zag niet haer lief.
|
|
Auteursrechtvrij