Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 254]

De wederkeerende moeder.

Dyring reisde naer een eiland,
En koos daer een maegd tot vrouw;
En zes kinderen verwekte
Hunne zevenjaerge trouw,
Tot de dood kwam in dat land,
En de vrouwe nam van kant.

Dyring reisde naer een eiland,
En koos daer een maegd tot vrouw,
Die hij t' zijnent meêbracht. Haetziek
Was dit wijf, en zonder trouw;
Al den kleenen tot verdriet,
Die zij met haer voet verstiet.

Bier en spijze hun ontstelend,
Sprak ze: ‘Blijft den nood ten prooi!’
Hun de blauwe kussens roovend,
Sprak ze: ‘Slaept op vunzig strooi!’
Zij ontnam hun 't lichtend was:
‘Zit in 't donker, haetlijk ras!’

*

[p. 255]

 

Diep in d' avond weende elk kleene;

 

Moeder hoorde 't naer geween,

 

Onder de aerde in heure kiste:

 

‘'k Moet naer mijne kleenen heen.’

 

Voor onz' Heere komt zij staen:

 

‘Mag ik naer mijn kleenen gaen?’

 

 

 

Moeder bad tot hij 't vergunde.

 

‘Als de haen den dag verkondt,

 

Keer!’ Op hare beenen rijst zij;

 

't Graf ontspart op d' eigen stond.

 

Zij genaekt heur dorp: den kop

 

Heft elk hond, al huilend, op.

 

 

 

Zij genaekt haer dak, ziet de oudste

 

Dochter in het deurgat staen:

 

‘Waerom staet gij daer, mijn dochter?

 

Waer is 't klein gezin gegaen.’

 

‘Gij zijt niet onz' moeder, gij:

 

Moeder lief was schoon en blij.

 

 

 

Hare wang was blank en blozend;

 

Bleek en doodsch staet u de wang.’

 

‘Kan ik schoon en blijde wezen?

 

'k Lig in de aerde sedert lang.’

 

En zij stapt haer kamer in:

 

Troostloos weende 't kleen gezin.

 

 

 

Moeder borstelt 't kleed van d' eene,

 

Kamt de lokken gansch verward

 

Van den tweede, richt den derde op,

[p. 256]

 

Sust des vierden jammersmart,

 

Stelt den vijfde op hare kniên,

 

Om den boezem hem te biên.

 

 

 

Moeder spreekt tot de oudste dochter:

 

‘Ga, en zeg, dat Dyring kom'!’

 

Als hij in de kamer toetrapt,

 

Keert zij zich naer Dyring om:

 

‘'k Liet den krooste bier en brood,

 

En het sterft bijkans van nood!

 

 

 

'k Liet voor hem u blauwe kussens,

 

En het slaept op vunzig stroo!

 

'k Liet voor hem u wassen keersen,

 

En in 't donker ligt het zoo!

 

Wee, indien ik keeren moet;

 

Water zweet gij dan, en bloed.

 

 

 

Hoor, daer zingt de roode haen al:

 

Onder de aerde moet ik voort.

 

Hoor, daer zingt de zwarte haen al:

 

't Gloeiend Oost ontluikt zijn poort.

 

Hoor, daer zingt de witte haen:

 

Ik moet gaen, ach! ik moet gaen.’

 

 

 

Sints, zoo vaek m' een hond hoort grommelen,

 

Biedt men hun en bier en brood;

 

Sints, zoo vaek m' een hond hoort bassen,

 

Siddren vrouw en man halfdood,

 

En zij duchten, huilt een hond,

 

Dat zij spook' voor hunne spond.