Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 257]

Slotzang.

Zie den Sperchius ontblaken

Bij den laetsten zonnegroet.

Zie die zwanenvlucht genaken,

Als een blanke schimmenstoet.

Alles zwijgt: geliefde streken,

Wat verneemt ge een zoet geluid.

Luistert!... spoedig u ontweken,

Stort een Zwaen haer zangen uit.

*

‘Ik wil nog eens zingen voor de adem mij breek'!
Ik sterf, waer ik minde... gezegende streek!

Kiez' de Arend de wolken ten drijvenden troon;
De vliet en het riet was mijn rustige woon.

Maer 'k boog niet ter aerde den dankbaren kop;
Ik ook hief mijne oogen ten zonnelicht op.

Ik zong de natuer in den Heer voor mijn kroost;
't Was al mijn sieraed, al mijn hoop, al mijn troost.

[p. 258]

 

Nooit ruiselde 't water mij zoeter. Mijn lied

 

Doormurmelt het ruime, bij 't zingende riet.

 

 

 

Vaertwel, o Beminden: beweent mij niet lang.

 

Herhaelt tot herdenken bijwijlen mijn zang!

 

 

 

De sluimering boeit mijne leden zoo zacht,

 

Als naderde lentes volgeurigste nacht.

 

 

 

Ik ben zoo gelukkig, zoo rustig te moê...

 

Zoo liefelijk sloop mij de slaep nog niet toe.

 

 

 

Mijn wieken verslappen; mijn oog, eens zoo snel,

 

Verduistert... allengskens... ik sterve... vaertwel!’

 

 

 

*

 

 

 

En zij rept de purpren voeten,

 

Slaet de wieken nog eens uit,

 

Als om 't maenlicht te begroeten

 

Dat aen de effen kim ontspruit.

 

 

 

Ze opent hare minnende oogen,

 

Richt den hals nog eenmael op,

 

't Zangrig snebbeken ten hoogen,

 

En haer zinkt de zwakke kop.

 

 

 

Reeds bedekt haer 't riet van d'oever,

 

Als een sluier 't slapend kind;

 

En een klacht, hoe langs hoe droever,

 

Klimt, bij 't fluistren van den wind!

EINDE.