|
| |
II.
Als vroeger 't bardenkoor, zyn ze onder 't loof gezeten:
Het lekkre gerstenvocht werd door hen niet vergeten,
Dat ook 't Walhalla onzen dappren vaedren bragt
In 's vyands bekkeneel, door hunne knods geslagt.
De Belg is nog niet gansch ontaerd: neen, de oude zeden
Herleven ongekreukt by tafelplegtigheden;
Geen Vlaemsch besluit houdt stand waer Vlaendrens bier aen faelt,
Geen zamenzweering staet dan door een disch! - Wie maelt
De mannen, die dit vocht voor 't land zoo mildryk plengen,
En zoo eendragtig zyn, om Taeltwist voort te brengen?
| |
| |
Hun iever gloeit zoo sterk in 't diplomatisch hoofd,
Dat hun gefluister reeds den vogelzang verdooft.
De vogels zyn verbaesd, en vlugten in de twygen,
Stom als de knapen, bang voor 's meesters plak aen 't zwygen.
Dan, wie zal de eerste zyn, die, als een Spellingsheld,
Zyn stem doe daevren? wie, dien 't hoogst de boezem zwelt?
Wie toont de twyflende aerd, welk een vernuft en geest er
Soms in een school voogd steekt? - Wie anders dan de Meester!
Hy put uit volle doos 't Nicotiaensche kruid
En schoolwelsprekendheid, niest driemael, en ontsluit
De ontzagïnboezemende stem, die, forsch geheven,
En kind en bank, als 't riet by stormgebrul, doet beven.
‘Een letter geldt hun niets!... Onzaelge rampensleep!
Vergeet men dan, dat één verwaten lettergreep,
Die in een heilig woord zich schaemtloos wilde dringen,
Het siddrend Christendom met rampen dorst bespringen,
En de oorlogsvlam alom, met goddelooze hand,
Ontstak; de moeder, naest den zuigling, in den brand
Terneêr smeet, dol gelyk de vorst van 't eeuwig duister,
Tot, onverminkt, het woord verrees in waerheidluister?...
O vrienden van de Tael, de Spelling is ontwaekt
Uit haren doodslaep, nu de Vryheidszon herblaekt!
Vry schryve dit verbond van zeven Vlaemsche koppen,
Wier boezems voor de tael der Batavieren kloppen,
Den naem van Koninklyk in zyn onvlaemschen schild!
Het Onderwys staet op, ontvlamt in toorn, en drilt
De speer. Desroches schim staert uit de starrenbogen
Op ons, en zegent bly het edelmoedigst poogen.
| |
| |
Hoe! zal dat vrouwlyk De het mannelyk geslacht,
Dat van de Spraekkunst ook voor 't edelst wordt geacht,
Omsluîren? Wil men dan ons land, bevryd van boeijen,
Gelyk de Tael, op nieuw met Holland zaêm doen vloeijen?
Wat is die letterkunst, door Hollands tael bevrucht?
Rukt haer het masker af, wat is ze?... Oranjezucht!
De slang der doling wil het argloos brein vermaken,
Om 't zielverpestend gif te veilger uit te braken.
Belg, ondermynt men zoo weêr Godsdienst, Vryheid, Wet?...
O helden van myn land, op Brussels eerebed
Gesneuveld, gy, wier gramme schimmen ons omvliegen,
'k Zweer 't by u zelven; neen! ik kan my niet bedriegen!’
Westvlaendrens Demostheen zwygt by dit stoute beeld.
De geestdrift blakert fel, in aller ziel geteeld.
Zoo ziet m' in 't koopren vat, waer om de vlamme dartelt,
Het opgebobbeld vocht, dat zingt en ziedt en spartelt;
Geen hand, die 't nog bedwingt; het bruist ten boorden uit
Met forsch geraes. - Het bosch, van aller wraekgeluid
Doorbromd, doordaverd, wedergalmt van vreemde klanken,
En de eiken zelven schynt de kruin van schrik te wanken!
|
|
Auteursrechtvrij