De spellingsoorlog

[p. 42]

X.

B........ voelt de sneê der bittre scherts, en 't is

Of aerde en hemel hem verliet in droefenis.
De spyt ontsteekt zyn borst, en doet zyn oog ontbranden;
Hy geeft het aenvalsein, met opgestoken handen.
Maer by het enkel zien van Vlaendrens zwarten Leeuw,
Op gouden grond gemaeld, ryst bleêtend angstgeschreeuw.
Geen wonder: moest voor hem op Salems trotsche wallen
Niet zelv' de halve maen verbleeken?.... Hun ontvallen
En kromme spies en zwart kaproen Met kokend bloed
Schiet Willems de eerste toe; hy smyt, het oog in gloed,
Het zevenponder boek, dat Brabands Yeesten schildert,
V.. L.. naer 't hoofd; deez' bukt, ontwykt den worp; verwilderd,
(Als Rimax, die een opgezwollen Dithyramb,
Met volle kaken, brult by Rederykerskamp,)
Tast hy zyn Dichtkunst aen, in handschrift nog gebleven
Sinds twintig jaer, tot schand', Plantinus, uwer neven,
En waer een riem papier werd mildryk aen besteed.
's Mans mededinger lacht d'omlauwerden poëet,

[p. 43]

 

Als waer' 't een nieuwling, uit. 't Gedicht, nog ongebonden,

 

Vliegt heen, schiet los, verstuift op d'aêm des winds. Verslonden

 

In heilgen toren, grypt nu Leedganck 't Wetboek aen,

 

Door hem vertolkt; het snelt naer B..., als een orkaen;

 

Slaet vlak hem in de borst: door 't vreeslyk wigt getroffen,

 

Ziet men den grooten man, gelyk een ceder, ploffen.

 

Zoo smyt eens knaepjes hand, die van geen siddren weet,

 

't Bestormend bolletje, uit papier te zaem gekneed,

 

Naer 's meesters achtbren bril, die van zyn rustplaets duikelt,

 

Als 't veeg gestarnte, van het hemelwelf gestruikeld!