|
| |
XI.
Wie telt de schriften op, in 't daglicht hier gebragt,
En reeds by hun geboorte in diepen, doodschen nacht
Gestort, maer weder, om des Meesters magt te sterken,
De wereld ingetreên, als uitgelezen werken?
Min talryk zyn de blaên, waermeê natuer het bosch
Van Sonie tooit, by liefhergroenden lentedosch,
Of 't vlokkenleger, dat de gryze winter wakker
Schudt uit de wolken over d'ingeslapen akker?
Alleen de Spraekkunst, die, tot driemael toe herkneed,
Tot driemael toe de pers verschriklyk kraken deed,
| |
| |
Vervult een kar, met kracht van armen voortgetogen.
Wie telt, hoe menige B.......s er hier vlogen?
Een zwaluwvlugt gelyk, die, met bedrukt gemoed,
't Herbergzaem nest, by 't stormgeloei, begeven moet;
Of liever, als een zwerm van juichende scholieren,
Die, om de vryheid en het Paeschfeest te hervieren,
Aen 't scholestof ontvloôn, met bruisend vreugdgevoel,
De buert weêrgalmen doet van luid en lang gewoel.
De boeken vallen magtloos neder voor de voeten
Der dappren, die ze met een schampren lach begroeten.
Desroches Spraekkunst bleef B....... laetste hoop:
Helaes! in 't heele ryk vond hy er geen te koop!
Had ik Homerus luit, van heldentoonen zwanger,
Toch ware ik voor dien stryd een zwak, een nietig zanger.
Met minder woede vocht men eens voor Ilion,
Wanneer Achilles, die in 't eind' zich zelv' verwon,
Verscheen, en alles door geen hooger magt omgeven,
Versloeg met grammen arm, als 't stael des doods geheven!
O stoute slagen van dien onvergeetbren dag,
Die blonde en gryze kruin den stormhoed dragen zag,
Ja, als in vroeger eeuw zich sluiten om de slapen
Van een geschoren kruin, slechts voor de vreê geschapen,
Ge ontroerde steeds myn hart, ge ontvonkte steeds myn bloed,
Als ik, verdichterlykt, met eerbiedvollen voet,
De heilge plaets betrad, waer onze kunst-Achillen
't Ontzag verbryzelden der plak en scholebrillen!
Een abt, nog kloek van vuist, neemt een van Heelu vast,
Terwyl een priester naer den Midlaer dreigend tast.
| |
| |
Men heeft in 't honderd reeds den Reinaert aengegrepen,
En bondels Poëzy, die zich niet langer slepen
In 't mythologisch, oudversleten voetspoor; zelv'
Historische romans zyn uit het luchtgewelf
Aen 't reegnen op de kruin van die B....... volgen.
Wat heldenpaer schiet heen, gelyk de leeuw verbolgen,
Die voor zyn welpen, door de jagt bestoken, vreest?
Hen stapt de liebaert voor, waer men Verslag op leest.
De Meester, die dit woord wil plooijen naer zyn regel,
Leest, diepverbleekt: Verslaeg!.... Als 't koren door den vlegel
Tot airen uitgeklopt, terwyl de dorschvloer dreunt,
Waent zich B....... reeds, schoon hem De Foere steunt,
Verwonnen. God!.... hy ziet hem D'Hulster toegevlogen,
Een Siegenbeek ter hand, met vreeslykvlammende oogen;
Hy ziet reeds Bormans, wyl Verspreeuwen de eedle vaen
Rondslingert om 's mans hoofd, bereid om toe te slaen,
Met een gewigtig boek, stout uit het brein gekloven
Der Taelkunst, in haer glans, by ons zoo lang aen 't dooven,
Verhelderd; ja, waerin zyn hoogeschoolplak 't ras
Der Distinguisten plet, gelyk een bombe, 't glas.
Hy ziet, of eerder, ach! wat ziet hy niet de dappere,
Hoe fier in Benninks hand het schapenwimpel wappere.
Zyn moed verzinkt, het zweet druipt van zyn voorhoofd af.
Nu woedt de stryd op 't felst! men hongert om in 't graf
Zyn mededinger, neen! zyn vyand neêr te bonzen.
't Zyn allen helden, die den wenkbrauw toornig fronsen
Tot eer der Spelling en tot heil van 't vaderland!
|
|
Auteursrechtvrij