De spellingsoorlog

[p. 46]

XII.

Maer eensklaps stort aen elk het strydboek uit de hand.

O wonder! 't eeregraf, zoo kunstig opgetrokken,
Den Vryheidmartelaers ter ruste, schynt te schokken.
Het Vryheidsbeeld, door 't stoute stael van Geefs bezield,
De marmren dierenvorst, die Hollands boei vernielt,
Beweegt zich!.... Groote God! hoe diepverwonderd staren,
By 't bloedig voorspook, al de Spellingmartelaren!
Daer ryst een stem, met afgebroken klaeggeluid,
Den schoot van 't prachtige gedenkstuk somber uit:
‘O Belgen, moesten wy, als martelaren, sneven,
Opdat het Nederduitsch zou anders zyn geschreven?
De ware Belg is vry; klinkt dit niet manlyk? Spreekt!’
De stemme zwygt, een zucht versterft; B........ steekt
In 't antwoord op die vraeg, en de andren staen verpletterd.
Zy zien ook door den mond der dooden zich verketterd!