Vaderlandsche poëzy. Deel 3
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 128]
| |
Aen een ontmoedigden Kunstvriend.aant.Verworpen na 't gemoedlykst poogen,
Verlaegd door 't vuigste Midasrot,
Geen uitligt meer.... zie daer mijn lot!
f. blieck.
O Broeder van de vlaemsche zangeren,
Ik wil voor u mijn lied van 't hoog gevoel bezwangeren,
Dat in deez' boezem leeft, van vriendschap volgestroomd.
'k Verhef mijn stem tot u, door God ten zang geschapen;
En roep: ‘Ontwaek! uw roem niet langer te verslapen,
Wat onspoed ook uw kracht vertoomt!’
Als Israël zonk in de boeien,
Gesloten door d'Egyptenaer;
Als nog geen enkel hart dorst gloeien
Ter hulpe dier verdrukte schaer,
Klonk hooger stem in Mozes ooren:
‘Gy zijt de liefling, uitverkoren
| |
[pagina 129]
| |
Ter redding van mijn weenend volk.’
Vergeefs wou hy die stem vergeten;
Zy sprak hem immer in 't geweten,
Al zweeg zy in de wonderwolk.
De vlaemsche Poëzy zucht in verjaerde kluister:
't Is tijd dat gy haer vrydom schenkt;
't Is tijd (wie slechts naer 't fransche luister'),
Dat ge ons met vlaemschen nektar drenkt.
Al mocht mijn wekroep tot u zwygen.
Al bleev' de Vlaming voort ontbelgd,
Tot u toch zuist de stem der zegelauwer-twygen:
‘De fransche volgzucht (dit Carthago) moet verdelgd!’
‘Mijn Vriend, ik zing niet meer: ondankbaer zijn mijn broederen.’
- En ik, ben ik ondankbaer? spreek!
‘'k Zing voor geen Belgen meer: al schokte ik hun gemoedren,
Als Bilderdijk, wat barden eert deez' streek?
My wordt het ambt ontzegd, waervoor ik jaren zwoegde.
Vergetelheid voor schut, voor eerbied somtijds hoon!
Zie daer de onzaelge vrucht van d'akker, dien 'k beploegde;
Zie daer des dichters loon.’
En gy hebt de eedle lier versmeten;
Ge ontzegt aen onze ziel der heemlen melody;
Gy, dien nooit Belgie zal vergeten,
Haer zoon en zoon der Poëzy;
Door bovenaerdschen geest bezeten.
| |
[pagina 130]
| |
'k Beken, 't is niet genoeg dat, by een st[...]
In 't letterperk, het volk met daevrend ha[...]
U groete, wen 't gelukt de palmen weg te dr[...]
Die recht en somtijds onrecht bied[...]
Helaes, men eet van lauwers niet!
Zoo zong ik reeds in vroeger dagen,
En 't jammer wortelt voort, gelijk ge, o Dicht[...]
Zijn we alles, ja, den lande schuldig,
Waerop ons wanklend wiegjen stond,
't Is recht, dat ook die moeder huldig'
Hem, die zijn naem aen haer verbond;
Die, zonder naer de beurs te draven
En voor een handvol gouds te slaven,
Zijn wellust in haer luister zoekt;
Die, als des hemels lievelingen,
Leeft om te minnen en te zingen;
Wiens lied der vaedren roem in ieders harte boe[...]
En waer, waer schuilen zy, die hier de Antonides[..]
Ontkluistren van de zorg, in 't godlijk zielsgeb[...]
Verhoogen, en den dorst aen 't kunstnat laten le[...]
Ik zoek die Buiseroos: ik zoek, en vind ze niet.
Nog faelt ze niet, de spreuk, die ik eens heb gelezen
Der dichtren grootste loon is niet beloond te wezen
Maer schiet een blik rondsom u uit,
En wordt den onmoed niet ten buit.
| |
[pagina 131]
| |
Held Marius, op 't puin gezeten
Van 't neêrgestormd Carthaeg, kon licht zijn gloriethroon
En diepgezonken ramp vergeten,
En kalm vergaf hy aen de goôn.
Zie die vorstin der vlaemsche vrouwen,
Waer't Tael- en Dichtkunst geldt, vorstin van 't bardenchoor,
Die Belgies kunstenroem zoo heerlijk weet te ontvouwen,
En schittert van der vaedren gloor;
Vriendin der schrandre Moens; als zy, verheven, edel
Door ongeleenden adelglans:
Ach! duister overwolkt den rijkomstarnden schedel,
Dien zy, in serafsvaert, verheft ten hemeltrans!
De Vos, den reinbezielden zanger
Der hemelsche Menschlievendheid,
Dien koestert Belgies boôm niet langer:
't Kunstschattende Parijs heeft hem een haerd bereid.
Sla 't oog op Hollands grootsten dichter:
Zie d'onnavolgbren Bilderdijk.
Geen penning soms in 't huis van dezen leerzuil-stichter!
En klaegt nog, zoo gy durft, o Vorst in 't zielenrijk!
Maer welk een loon kan de aerde schenken,
Aen die haer kreits te buiten zweeft;
Dien 's Hemels gouden snaren wenken;
Die in verheevner wareld leeft?
| |
[pagina 132]
| |
De bard, van 't Godsgevoel doordrongen,
Van heilig vuer doorblaekt by d'uitgestorten toon,
Heeft voor zijn eigen ziel gezongen,
En vindt in zich het eerste loon.
Welaen, vereenen we onze stemmen,
Al zinke op ons de tegenspoed.
Die toon kon 't belgisch hart ontklemmen,
En deed den vaderlander goed.
De slaef zingt nog in de yzren keten;
Geen nachtegael kan 't lied vergeten
Dat eens het boschjen heeft verheugd,
Al hoû hem 't kooitjen nu gekluisterd.
Welaen dan, zing! de kunstvriend luistert:
Zing onzen boezem weêr vol vreugd!
Uw dichtgloed vonke, en brande, en bruise!
Wie ook uw dienst miskent, misken uw waerde niet.
Voorwaer, gy zetelt hoog, o Zoon van 't vlaemsche lied!
Vaerwel! een handdruk van
Van Duyse.
|
|