Johannes Viator

[p. 303]

XXX.

Aan zee ben ik teruggekomen en alles is tot volkomenheid geraakt.

Wat was het vreemde, de exceptie, de toover van één dag - dat werd het vaste, het eigene het te-huis.

De dag nam over den gloed der schoonste droomen, zoetstemmige fantasiën zwegen stil voor het helderder luidende leven.

In weinig tijd was ik zoo sterk geworden dat ik, weer ziende de zee, niet schrikte van den jammer mijner erbarmelijkheid. Alle dingen waren groot en eenvoudig, als deze zee groot en eenvoudig is.

Doodziek was de ziel geweest, voedselloos, uitgeput, uitgeteerd. Hare bewegingen mat en bevend, haar eenige lust de bontkleurige droom-

[p. 304]

schimmen en het koorts-gemijmer - zoolang de pijn niet was, de pijn van 't leven.

O en nu het genezen! Het leven geen pijn meer, beter genot dan alle droomen. De dag om lief te hebben, die de krachten voedt. Het zonlicht schoon en rijk. De zielsbewegingen vast en welbestuurd.

En al het gevoelde groot en eenvoudig. Liefde. Groot en eenvoudig.

In kleine, smalle kamer, - het zeeblauw was voor 't open venster - haar lieve geur. Dit was goed. Prachtig het licht vertrekje, als fonkelsterren van liefheid, daar en daar, de kleine bij haar hoorende dingen - en groote vlammen de wilde bloemen, en scherp-grijs aromatisch kruid.

Het zeeblauw was voor 't open venster - en breed, blond zand en spichtig wiegelend helm. Nu verder, alles is goed, groot en volmaakt. Het duldt noch weifeling, noch slecht, noch dor. Het is het essentieel niet-slecht.

[p. 305]

Daar omlaag de zeegolven dichtbij-sprekend, en het mulle, droge, losse - het heetgekoesterde zand.

Zij lag ter neer in 't zwarte kleed op't zachte zand. In groot, vol licht. De bleeke, tengere hand ging op - en dan vielen stroomen kleine blonde korrels. De vinger droeg een diamant, en die dook luisterrijk op, uit het doffe, stroomende zand.

En zij neuriede heel zacht het stoere bruischen tegen. Zij neuriede of zij wel rusten wou aan mijn schouder.

En zij neuriede tot haar groot vriendje, de zee - of zij die wel lief had, maar liever mij.

Mijn hand kwam op haar schouder. Ik leide die op 't zwarte kleed van haar schouder.

Haar opzien toen werd een ontzachlijk beroeren - een aanraking schrikbaar - als twee zeeën die scheiding breken en invloeiend zich vermengen gaan.

Sidderend heb ik het helder-grijs harer oogen begrepen. Het vlakke, klare licht harer oogen heb ik in mij voelen gaan.

En de vele schoone woord-denkingen zijn

[p. 306]

eensklaps opgevlogen, in stormvlucht, als blanke vogelscharen, luide en rustig.

Als blanke vogelscharen, hoog en wijd, van den oever van een groot water, als de morgen komt, als de geweldige morgenstond losbreekt over de wachtende wereld.

De vele vleugelen kleppen ver door het blauwe ruim, want het vuur is aan de kimmen.