Johannes Viator

[p. 391]

XLVII.

Heer der Ziel! Heer der Eeuwen! Heer des Levens! geef mij nú sterkte, want zooals nú heb ik ze nog niet van noode gehad.

Ik heb mijn werk niet wèl gedaan, o niet wèl heb ik u gediend, en toch zal het me afgenomen worden.

De wind is stil, de nacht ruischt zwaar van regen, de volle zomerbladen hangen druipend neer - dit is het afscheid.

Zal dan géén mijner levensdaden van mij heengaan zonder droefenis, moet ik dan van elk mijner werken scheiden in ontmoediging?

Gij wist mijn onmacht, Groot Licht, en Gij hebt de uiterste spanning mijner krachten gezien, zult Gij mij dan nú nog op troost laten wachten?

Mijn vaste Zon gaat heen, ik voel mij vallen

[p. 392]

als een lucht-steen in hemel-ruimten, ik weet niet waarheen, nu heb ik dan ook niets als eenzaamheid.

Het was een moeielijke reis en ik heb veel kommer en scherpe pijn gehad. Maar ik droeg de ketenen van Uw Liefde, ik droeg ze voor U, en het is me of ik niet meer ze missen kan.

Met harde slagen hebt Gij mij gedreven en ik dacht wel dikwijls te bezwijken, blind van pijn. Maar ik wist U dan toch bij me, elken dag, elk uur. O denk, geen dag haast dat ik niet Uw roepen hoorde. Hoe moet ik nu leven als dat niet meer zijn zal?

O mijn Groote Geliefde, Wereldlicht, dat mij zoo zwaar deed dragen, zal ik dan alleen des barens smarten kennen en niet de blije liefde tot het kind? Want dit arm kind zie ik met koude oogen aan, en mijn hart schreit weer om U, om U.

En wie de mensch onder menschen is, hoe zal die nu nog kunnen gaan en leven, doende de dingen van elken dag, het lachen met menschen, het eten en spreken - hoe zal die zich niet weggeborgen wenschen, verscholen en ver-

[p. 393]

nietigd, in de doodelijke schaamte en vernedering, nu zijn hooge Broeder gesproken heeft?

En wie de Dienaar des Eeuwigen is, uw Dienaar, hoe zal die niet dolen en vergaan als hij zijn strengen, goeden Herder niet meer heeft, de zegenrijke moeiten van zijn weg, de harde vastheid van zijn Werk? Als hij zijn Herder en zijn Vader mist en toch moet dragen, ongebroken, de schrikkelijke Eenzaamheid?

Hoe zult Gij hem redden, hoe zal hij U bemerken, zonder vreugde van ontvangenis, zonder pijn van wording, zonder zaligheid van daad?

De wind hangt stil - dit is het afscheid - de zwarte wolken zoel en somber - wijd over nachtelijke landen. Het loof beweegt niet - en ik weet niet wat gebeuren zal.

Maar zie! - toch blijft Gij Mijn, Ik Uw. En in geduldig wachten zal ik een Liefde tot U sterken die geen Wederliefde vergt.

Zie, - dit geef Ik, Johannes, den menschen, mijn gelijken, met eene Liefde die geen Wederliefde vergt.