De spookavond van vrouw Anna

[p. 12]

Kaalkuif beert het voor zichzelf

Ray was broke en het pakket met curlyspullen dat zijn tante hem uit P'tata had toegezonden was net op tijd aangekomen. Zijn haar begon al duidelijk weer te kroezen en het geld dat hij had opgespaard was nauwelijks genoeg voor een behandeling. Ray zuchtte. ‘Ai man, die kapsalons zijn peperduur geworden, zelfs voor een curly met je eigen spullen.’

Zijn stonebrother Gordon had hem grappend aangeraden om in plaats van naar een kapsalon te gaan, net als hij maar bij een gewone barbier kaalkuif te knippen, goedkoop en modern. Bovendien was hij dan eindelijk bevrijd van die vettroep op zijn hoofd, die net een zuiplap steeds maar dorst scheen te hebben en altijd nat gehouden moest worden.

Ray had als antwoord alleen zijn middelvinger omhooggehouden, Gordon met zijn halfkale knikker kon de pot op. Ofschoon die hem het kapsalonbezoek ontraadde, was hij er zelf toch altijd als de kippen bij om daar met hem naar toe te gaan, want het wemelde er van mooie meisjes die hun haar kwamen doen.

Als Ray zich op het afgesproken uur bij de kapper meldt, is Gordon dan prompt ook van de partij. Bij hun binnenkomen zien ze een opvallend mooi meisje dat op haar beurt zit te wachten. Op hun groet knikt ze vriendelijk terug en als Ray op een behandelstoel voor een grote spiegel plaatsneemt, ziet Gordon zijn kans schoon om een praatje met haar aan te knopen. Ze heet Cindy en is met vakantie uit Holland bij haar ouders gelogeerd. Doordat ze al een hele tijd is weggeweest, heeft ze hier nog maar heel weinig kennissen. Gordon zijn uitnodiging om samen naar een streetparty te gaan neemt ze heel graag aan.

Als Rays stevig ingevette curly weer lekker zit, stappen de jongens op, vrijmoedig nagewuifd door het mooie meisje.

Gordon raakt niet uitgepraat over haar. Hoewel ze op school klaar zijn met repetities en voorlopig niet meer hoeven te studeren, laat hij zich gedurende de rest van de week niet meer zien. En ook de week daarop blijft hij vreemd genoeg weg.

[p. 13]

Als Rays zus hem vertelt dat ze zijn vriend Gordon met een sportief gekleed meisje op het terras van Krasje heeft zien zitten, stelt hij voor zichzelf vast dat die versierder natuurlijk weer een nieuw visje aan de haak heeft geslagen. Gordon staat nou eenmaal bekend als een meidman en zijn wakawaka ai en dyompo futu lobi zijn heel gewoon bijproducten van zijn overgevoeligheid voor vrouwelijk schoon.

‘Daarom zie ik die leba niet’, zegt Ray. ‘Misschien denkt hij dat ik z'n kaas van z'n brood ga eten.’

Wanneer Gordon eindelijk komt opduiken, vraagt Ray hem of hij een leuke tijd met zijn nieuwe love heeft gehad.

‘Leuk? Ga zitten mi boi, laat me je vertellen! Weet je wie die sma is met wie ik draaide? Rarara. Die mooie kleine meid uit de kapsalon. Die sma is sportief, jongen! Toen ze merkte dat ik broke was, heeft zij alle uitjes en innetjes betaald. Ik geloof dat haar vader blad heeft lek' santi.’ Rays mond valt haast open van verbazing. Gordon gaat grinnikend door. ‘Toch moet ik je iets bekennen. Toen ik kennis met haar maakte, heb ik het voor je gebeerd. Ik vond het vreselijk zout om haar te zeggen dat ik broke was, eerlijk gezegd schaamde ik me ervoor. Ik heb me toen onder jouw naam en adres aan haar voorgesteld. Cindy is gisteren vertrokken. Als je brieven van haar ontvangt, dan zijn die dus voor mij bestemd. Be a good sport.’

Rustig laat Ray Gordon uitpraten, terwijl hem veel duidelijk wordt.

‘Kijk brada’, zegt hij ernstig. ‘Hoewel ik er geen narigheid van verwacht, vind ik het een laffe streek van je. Een sportief kind behandel je toch niet op die manier!’

Gordon weigert de zaak zo te bezien en lacht om zijn eigen vindingrijkheid en om Ray die de boot heeft gemist. Ray daarentegen kijkt allesbehalve vriendelijk en zegt stug toe de brieven te zullen doorsturen. ‘Maar’, voegt hij eraan toe, ‘wat doe ik als er brieven van haar vader komen?’

‘Brieven van haar vader? Die mag jij houden’, antwoordt Gordon. ‘Ik hoop dat hij jou ter verantwoording roept om z'n dochter.’

Nu is het de beurt aan Ray om te lachen. Hij haalt een brief uit zijn zak. ‘Prachtig’, zegt hij, ‘lees maar!’

[p. 14]

Gordon pakt de brief die Ray hem aanreikt en begint te lezen.

De brief is geschreven en getekend door de directeur-eigenaar van een zeer groot handelsbedrijf. In de brief bedankt hij voor de leuke vakantie die zijn dochter Cindy door toedoen van Ray heeft gehad. Als teken van dank biedt hij Ray een vakantiejob aan, die niet de gebruikelijke twee weken duurt, maar voor een volle maand bedoeld is. Het loon is op speciaal verzoek van Cindy gesteld op vijftienduizend gulden per dag.

Als Gordon klaar is met lezen, is zijn enige reactie zichzelf een vuist tegen zijn kaalkuif verkopen.