De spookavond van vrouw Anna

[p. 27]

De wraak van de ghostwriter

Op een rustige zondagmorgen zat een man op een bank in de Palmentuin. Met zijn dikke lichaam had hij de helft van de bank in beslag genomen, de twee tassen die hij bij zich had eisten de rest van de ruimte voor zich op.

Uit de ene tas haalde hij allerlei lekkere hapjes tevoorschijn, die hij gulzig na elkaar verorberde. De andere tas stond bol van vruchten en een grote thermosfles hete koffie.

Voor de mensen die gewoon langsliepen leek het een gezellige eenmanspicknick van een dikzak. Maar voorbijgangers die beter keken, zagen ook het verdriet dat bij hem zo duidelijk merkbaar was. Terwijl hij at stroomden almaar tranen langs zijn wangen. Hij ging zo in zijn verdriet op, dat hij het niet eens merkte als een vriendelijke voorbijganger hem toeknikte of groette.

Vanuit zijn beschutting onder een bosschage had een schildpad het tafereel aandachtig geobserveerd, maar hoe hij er ook zijn kop over brak, hij kon toch geen enkele reden bedenken waarom een man met tassen vol lekkere dingen moest zitten huilen. Hij dacht er het zijne van en bleef maar stil onder zijn dorre bladeren liggen. Maar toen de man een slaatje uit een van de tassen haalde en de geur van kropsla en kool zijn neus prikkelde, werd de verleiding hem te groot.

Langzaam kwam hij tevoorschijn en liep naar de man toe. ‘Hallo vriend’, zei hij, ‘wat is het vandaag toch een heerlijke dag. Je hebt zoveel lekkere hapjes bij je en toch zit je te grienen. Ik vraag me af wat daar toch de reden toe kan zijn.’

‘Ach, sommige mensen worden mager van verdriet, ik niet. Ik word er juist dik van en om mijn verdriet een beetje te vergeten eet ik er maar op los.’

‘Vreemd’, zei de schildpad, ‘ik dacht dat je verdriet had omdat je zo dik bent en jij zegt dat je dik wordt omdat je verdriet hebt. Ik wil niet in je zaken bemoeien, maar wat maakt je dan zo verdrietig?’

‘Ach ach’, zuchtte de man en deed wat van de sla voor de schildpad op een bordje. ‘Altijd heb ik er naar verlangd een beroemd schrijver te zijn.

[p. 28]

Ik heb zoveel mooie verhalen in mijn hoofd, maar ik kan die niet op papier zetten. Daar heb ik niet genoeg schrijftalent voor. Het is zo jammer voor mijn verhalen, vind je ook niet?’

‘Dat is toch frappant’, zei de schildpad, ‘bij mij is het net andersom. Zelf kan ik geen verhalen bedenken, maar schrijven..., ho maar, brada. Dat is mijn kluif! Je zou er versteld van staan als je zou weten voor hoeveel mensen ik reeds speeches, verzoekschriften en scripties heb geschreven. En allen hebben ze precies als jij hier op de bank gezeten en mij hun gedachten verteld.’

Het geklaag van de man had plaatsgemaakt voor aandachtig luisteren. Terwijl hij zijn gast nog een portie sla aanbood, informeerde hij vol belangstelling of die bereid zou zijn ook voor hem te schrijven.

De schildpad werkte zijn tweede portie naar binnen. ‘Kijk vriend’, zei hij, ‘ik vind je sla geweldig lekker en zoals je zelf weet groeit er in de hele Palmentuin niet één kooltje, er staan hier alleen maar palmen. Ik wil je verzoek wel inwilligen. Als jij zorgt dat ik regelmatig een groentesla krijg, zorg ik dat jij een beroemd schrijver wordt.’

Gretig ging de man op het voorstel in en beloofde dat hij zich steeds aan de afspraak zou houden. Bij wijze van heildronk hief hij zijn kop koffie op en zei: ‘Als proef vertel ik je nu een mooi verhaal.’

De schildpad had zonder de man zelfs één keer in de rede te vallen, geconcentreerd zitten luisteren. ‘Kom morgen terug en vergeet vooral je slablaadjes niet’, gaf hij de man als raad en nam afscheid.

Nauwelijks had de man de volgende dag zijn plaats op de bank weer ingenomen en er zijn tassen neergezet of de schildpad verscheen met een volgeschreven schrijfblok. In zijn enthousiasme wilde de man direct beginnen te lezen, maar met het oog op de afspraak maande de schildpad hem tot geduld: ‘Pak maar rustig eerst je tassen uit. We zijn dan allebei bezig. Jij leest en ik eet.’

Terwijl de man de blocnote doornam, liet de schildpad zich de inhoud van de tassen goed smaken.

Het was de twee duidelijk aan te zien dat ze tevreden waren met het resultaat van hun afspraak. De man straalde van blijdschap en beloofde de schildpad, die zijn verhaal in een prachtig manuscript voor hem had omgezet, eeuwige vriendschap.

[p. 29]

Ook de uitgever aan wie de man het manuscript aanbood was er geestdriftig over en liet het dan ook met de meeste spoed drukken. Iedereen sprak over het eerste boek van de schrijver dat met zoveel vaart en in zo'n prachtige stijl was geschreven. In lange rijen verdrongen de mensen zich om het te kopen.

Op dezelfde uitbundige manier werden ook zijn tweede en zijn derde boek ontvangen. Geld stroomde binnen en al heel gauw was de man een beroemd schrijver. Met één klap was alle verdriet uit zijn leven verdwenen.

Maar nu hij zoveel geld had, ging hij nog overdadiger eten. Niet meer uit verdriet, maar gewoon uit gulzigheid. En dat was niet de enige slechte eigenschap die zich met zijn rijkdom aandiende, ook een nare krenterigheid had zich eraan toegevoegd. Als hij voor zichzelf het beste ging uitzoeken, raapte hij in de groentewinkel soms slechts koolafval voor de schildpad bij elkaar. Hoewel deze zich wel aan zijn afspraak hield en de verhalen trouw bleef schrijven, bracht de man op den duur vaak zelfs niets voor hem mee.

Met het toenemen van zijn rijkdom en beroemdheid werd de man steeds dikker en gemakzuchtiger en er kwam een dag waarop hij de verhalen die de schildpad voor hem schreef niet eens meer overlas. De uitgever had daar niet het minste vermoeden van, want alle manuscripten hadden hem tot nog toe keurig verzorgd en foutloos bereikt. Zijn vertrouwen in de schrijver was met de jaren zo gegroeid, dat ook hij niet eens meer de moeite nam de manuscripten door te nemen. Daar hij er nooit zelfs de geringste verandering in hoefde aan te brengen, was het bij hem gewoonte geworden na ontvangst ervan onmiddellijk tot drukken over te gaan.

De krenterigheid en de gemakzuchtigheid van de man hadden ondertussen zo'n onvoorstelbare vorm aangenomen, dat hij zijn achtste verhaal alleen maar kwam vertellen en het daags daarna als prachtig uitgewerkt manuscript kwam ophalen zonder zelfs een koolblad voor de schildpad mee te nemen. Zoetjesaan had deze genoeg van de ondankbare behandeling gekregen en hij zon op wraak.

Toen nu de schrijver met het manuscript bij de uitgever aanklopte, was deze erg in zijn schik.

[p. 30]

Hij was ervan overtuigd dat het in de boekvorm, evenals alle voorgaande, een enorm kassucces zou worden.

Binnen een week kwam het boek uit. De honderden mensen die het uit de boekhandel haalden, stonden reeds bij het lezen van de eerste bladzijde stom van verbazing. Heel duidelijk stond daar: ‘Dit is het verhaal van een ontwikkelde schildpad, die in ruil voor kool en slablaadjes alle verhalen die tot nu toe onder de naam van de zogenaamde schrijver van dit verhaal zijn verschenen, heeft geschreven!’

Het boek handelde over het leven van een schildpad die niet zelf verhalen kon bedenken, maar wel wist te schrijven. Een heel hoofdstuk was besteed aan de man op de bank die wel verhalen kon bedenken, maar geen schrijftalent bezat. Uitvoerig vertelde de schildpad over diens gulzigheid en krenterigheid en zijn niet-nakomen van gemaakte beloftes. Ook de onverantwoordelijke taakopvatting van de uitgever werd aan de kaak gesteld.

‘Dit is het laatste werk van de hand van de schrijver, want de schildpad schrijft niet meer’, eindigde het boek.

Hoewel de man na het voorval regelmatig met een mand vol kool en slablaadjes op de bank in de Palmentuin ging zitten, is zijn ghostwriter, de schildpad, nooit meer verschenen.