Het Bittermeer

[p. 18]

C'est mon plaisir

C'est mon plaisir, uw haar moet zwieren.
D'Alpheios ruischt, het wordt zoo stil
dat men de stemmen der rivieren
niet onderscheidt van bladgeril.

Ga maar voorbij aan gindsche heeren
met al hun geld, juristerij,
met ethisch zalven en beleeren:
uw onderwerping eischen zij.

Hun vrouwen zijn getemde dieren
met boezems, parels, kapitaal
dat weggestopt blijft zegevieren
en aangeleerde zevertaal.

Zij gaan zoo gaarne uit boeleeren
in vreemde steden, onbekend
en anoniem. De huwelijkseeren
zijn ongeschonden tot het end

als de alkoof maar wil verdwijnen
in stiekeme vergetelheid.
De deugd sluit zedig de gordijnen,
de nasmaak raakt men poetsend kwijt.

Maar de Alpheios kent geen blozen,
men ligt er als een dier in 't gras.
Olijven zijn er en geen rozen:
een plek waar men gelukkig was.

Niet om de phallos, de gevreesde.
't Is Eros' zuiv're zusterziel
die blijft in naaktheid de bedeesde,
want een doorzichtig hulsel viel.