Korte verhalen

[p. 4]

Agnes.

Warme zomermiddag slaapt op de binnenplaats van het hospitaal.

Geen windje vladdert, geen geluidje stoort in de heete stilte. En schitterend in de zon reizen door het hooge blauw witte vlinders voorbij over de daken.

Onder de donkere kastanjeboomen ligt op een draagbed het zieke meisje alleen. In het zoele lommerdonker schijnen lichtgroen de witte lakens van het bed. En over het wit spelen kleine ronde lichtjes in goud-groen gewemel.

Roerloos liggen de witte armen en handen op de lakens. In de losse blonde haren rust het gezichtje op het kussen en haar blauwe oogen droomen naar boven, naar de donkere koele boomen, naar de vogelen die er in wonen.

Uitgeput in lang lijden, dommelt de zieke in den koelen vrede der uiterste zwakheid. Soms glijden langs haar wangen tranen van vagen weemoed en kalm zoet getreur. En door haar lichte ziel drijven langzaam de gedachten weg als in een eindelooze ruimte.

[p. 5]

Zacht ruischend in haar zwarte kleeren komt de pleegzuster aan door de stilte, legt hare warme roode hand op de witte hand der zieke.

‘Ik heb slaap’, spreekt stil het zieke kind.

‘Dan slaap wat, lieve’, antwoordt stil de zuster en staat zwijgend....

Langzaam zinken de oogleden neer over het watere blaauw der oogen.

Zacht ruischend in haar zwarte kleeren gaat heen de zuster door de stilte....

De schaduwen kruipen al hooger langs de muren vol zon. De vogelen sjirpen en zingen al luider in de boomen en vliegen en huppelen vrij om het witte bed. En in de schemering daalt neder de avondkoelte.

Daar plotseling gaan angstig open de oogen tusschen het blonde haar en.... staan gebroken.