Korte verhalen

[p. 86]

Ontwaken.

Bij een stillen waterplas glurend purper in late voorjaarszon, zat zij in mijmering. Van uit den jong groenen lommer eener linde stond haar blik over het water, waar twee witte eenden zwommen, glanslijnend breed uit het glimmend purper. En voor haar wijd een weiland vol zon met even wat boomen, nog bladerloos ijl tegen het luchtblauw.

De tengere handen stil neer op haar schoot, zat Ida in den bleeken weerschijn van het lichte groen. En de eenden dreven met breede lijnen door den stillen waterglans. En haar oogen droomden zich blind in den zacht bewogen gloed, tuurden over de witte waterlijn van een sloot, weg naar de verre donkere boomen.

In wintertijd had zij een liefde gevonden. Vol teedere tevredenis had zij geleefd de dagen van haar eerste geluk, een eenzame in haar zaligheid. Maar toen langzaam was het dof geworden en nevel was er gekomen, zachtjes nevel, eentonig stil en uitdoovend het lichte

[p. 87]

gevoel. En zij bleef treuren om het schoone dat onder was gegaan in het droeve grijs.

Soms had ze nog wel stil voor zich wonderlijk zoete aandoeningen, als zij Willem's gestalte zag naderen uit de verte of zijn woorden langzaam hoorde vallen in de stilte om hen rond. Maar zij wist 't, geluk zou zijn herinnering, want het teeder-ijle, het zwevende was vervlogen, en gebleven slechts het gevoel van hen, die nog liefhebben uit herinnering als het hooge geluk weer terug is gezonken in de eentonige vlakheid van het gewone leven.

Snelle kievieten sneden wit met scherpe kreten de lucht, in het weiland, in het rosse zonnegroen riepen wulpen zoete roepgeluiden, als zuchten opgaand uit eindeloos verlangen. Ida luisterde naar den zuiveren liefdeklank. Het kopje omhoog uit het gras zag zij ze zitten in goudgeglinster en in haar donkere oogen kwamen droeve droomen, zij zat in stille weemoed verloren......

‘Dag Ida’ zei Willem plotseling, uitbrekend uit het lentegroen van het boschje achter haar.

Zij voelde pijn, zij schrok, hij had haar mooie droefheid verscheurd door zijn harde stem. 't Scheen haar als was ze van haar gevallen gelijk een zachte sluier en lijdend zag ze weer het naakte leven.

Reeds vroeger had zij hem geklaagd over het ver bleeken van haar eenmaal zoo klaar gevoel en hij had trachten te troosten door het uitzicht op het naderend huwelijk. In het enge samenleven, en de intimiteit van

[p. 88]

hun huis zou het oude gevoel weer opspruiten en bloeien in verborgenheid.

Er was feest bij Ida's moeder. Een zacht-witte tafel stond beschenen door tulle-omhangen lichten te midden der schemerige donkerte van de kamer. Groote witte bloemen stonden op in vasen en fluweel-roode bloemen hingen neer tusschen het matzilveren vaatwerk. De menschen zaten rondom in halftoon van licht; helder klonken de stemmen en gelach klonk er op uit de jonge gezichten. Maar Ida zat stil: blank rees haar hals op uit de mollige witheid van haar japon en hoog droeg zij haar hoofd, roerloos stond het witte gelaat, onverschillig in al de vroolijkheid om haar rond.

Later ging men wandelen door het park: schemerlichte voorjaarsavond, walmend een zoete geurige lucht. En Ida wandelde met Willem langs groote bloemperken, over slingerende paden. Donker glommen de bloemkleuren in 't waaslicht der opkomende maan, melancolisch-zwaar stegen de geuren op in warme nacht. En Ida staarde in de bloemen en langzaam ging ze weg in drijvende melancoliën, Willem vergetend die teedere woorden zei voor zich uit in de donkerheid.......

Den volgenden dag zaten Ida en Willem aan het zeestrand in een eindeloos blauwen morgen, hoog opgaand over de zee. Wegdeinend liep de strandlijn in grooten gelen boog langs het waterblauw. Als wit vuur vlamde de zon langs de stijgende strandgolven, weg in 't waas van de verte. Pinken stonden klein en

[p. 89]

stil als zwevend gehangen, een donker lijntje recht op in de blauwe eenheid van lucht en zee. En fel rood als bloemen in de zon, eenzame visschers in roode boezeroenen op het strand of zwemmend op de brekende golven.

Ida stond in sidderende aandoening voor de oneindige blauwheid en nu...., hoog ging ze weer op het blauwende golfgewiegel van haar eerste liefde vol licht en zaligheid. En op eens, Willem stil naderend als bewoog ze in een droom zei ze zachtjes aan zijn mond: ‘nu voel ik het weer zooals voor het eerst’ en dan zweeg ze en sloot de oogen, zich wiegend op den ruischenden gang van de wateren. En na een stilte, met zoeten weemoed in haar stem: ‘maar ik weet dat het niet zal duren, dat straks mijn geluk weer verloren zal gaan in het leven......