De getooide doolhof

[p. 20]

Middag.

(Een eentonig Lied).

I grieve at grievances foregone,
And heavily from woe to woe tell o'er
The sad account of fore-bemoaned moan.
Shakespeare, Sonn. XXX.

Aan wie in de ochtend lichtloos kwam,
Aan wie in de avond lichtloos gaat,
Aan wie den grijzen wijl wel nam,
Maar niet meer beurde van 't gelaat,

Den dag, die over mijn gezicht
Nog niet één glimlach glijden liet,
Zing ik dit glimlachloos gedicht,
Wijd ik dit lichtverlaten lied.

Dit flauw en toneloos geruisch,
De régen drupte 't dun en week
Het raam langs, wijl ik uit het huis
Naar de effen-grauwe steenen keek.

En 't glas, van vele druppels nat,
Brak nog tot vredeloozer leed,
Wat ik daar schreiend vóór mij had,
Wat maar voortdurend nedergleed:

[p. 21]

 

Een troebel-grijze tranenlucht,

 

De tranen zelf, die traag en laat

 

Neerzegen naar het schaarsch gerucht,

 

Der schaarsche menschen op de straat.

 

 

 

(Van wat daar tóch nog blijde ging,

 

De kinderlachen om den mond,

 

Nam ik geen kleiner smart dan 'k vond

 

Bij de eenzaam tredende enkeling).

 

 

 

En vreemd: door de overstroomde ruit

 

Van huidig, strak-gespannen leed

 

Zag ik van uit mijn duister uit

 

Naar wat mij vróeger weenen deed.

 

 

 

Het lag vergaderd buiten mij,

 

- Gelijk dat huis, die straat, die lucht, -

 

Het lag daar in een doffe schrei

 

Van eindloos regenend gerucht.

 

 

 

(En nóg, had ik geen leed genoeg,

 

Geen tranen méér dan mijn behoef?

 

Wat daar nog zachtjes tusschen loeg,

 

Was even dof, was even droef!)

 

 

[p. 22]

 

Ik zag door 't grauw beregend glas

 

Van uit de scheemring naar het grijs

 

Van alles wat daar buiten was

 

In de ongebroken regenwijs.

 

 

 

Ik zag van uit mijn duisternis

 

Door 't raam van levend zielsverdriet,

 

Naar àl gegane droefenis, -

 

Beschreid door 't durend tranenlied.

 

 

 

(En al wat daar nog tusschen lag:

 

Geringe plekken lichter kleur,

 

Zacht-zonn'ge meren kalme lach,

 

Het had geen mindre droef heidsgeur.)

 

 

 

Den dag, die over mijn gezicht

 

Niet éénen glimlach glijden liet,

 

Zing ik dit glimlachloos gedicht,

 

Wijd ik dit lichtverlaten lied.