De briefwisseling tussen P.N. van Eyck en Albert Verwey. Deel 1: juli1904-april 1914

288. Albert Verwey aan P.N. van Eyck, 30 oktober 1916

Noordwijk/Zee 30 Oct ^r 16

Waarde Van Eyck, Hierbij het handschrift. Ik geloof niet dat ik gauw in Driebergen kom. Is het ook wel juist dat er zooveel te bespreken is? Als Van der Leeuw zijn verborgen Eroos (de Eroos van zijn gedicht De Grondtoon en van het mijne) in de vormen van zijn natuurheelal overbrengt, en als jij hem alleen absoluut vergeestelijkt erkennen wil, is dat voor mij dan een reden tot gesprekvoering? Ik zal jullie beiden, zooals ik het alle nederlandsche dichters doe, om je gedichten bewonderen en toejuichen. Maar praten over de vraag of aan de denkbeelden van de een of van de ander de voorrang toekomt, daar pas ik voor. Trouwens, ik geloof aan het altijd-durende van je tegenwoordige geloof al even weinig als ik het vroeger aan de onveranderlijkheid van je pessimisme deed. De stroom zal je straks vanzelf weer naar de andere kant brengen. Tenzij - natuurlijk - je ergens aan de kust een systeempje bouwt. Dat is wat die menschen van na '90 deden over wie ik je geschreven heb. Het gevolg is dat ze nog alleen maar hun rheumatische

[p. 137]

Zelf kunnen bewonderen, en de wereld van de poëzie de [lees: die] ze dachten alléén te bezitten, uit het oog hebben verloren.

Waarom kun je een gedicht als Avond - en het heele boekje van van der Leeuw - niet zonder bijgedachte liefhebben? Waarom zouden de gedachten van Van Eyck belangrijker moeten zijn den de gedichten van anderen? Dit is nu wat ik individualistisch noem.

Het ga je wel. Met hartelijke groeten, ook aan Nelly, je toegenegen

Albert Verwey