Avontuur met Titia

[p. 39]

Titia Breulese aan Maarten Smallandt

Beste meneer Smallandt,

Welja, waarom niet, we plaatsen ons lekker gezellig ‘buiten de wet’ en gaan als insluipers naar het museum! Ik vind het een echt vlot idee van U, en het prettige is, dat U Uw hand blijkbaar niet omdraait voor de practische kant van het geval. Het wemelt 's nachts in zo'n gebouw van gewapende wachts, denkt U niet? Maar dat mag blijkbaar niet hinderen. Waarom in vredesnaam denkt U mij eigenlijk enthousiast voor ‘Volledige Vrijheid’ te krijgen, door mij de mogelijkheid voor te spiegelen mijn tong te kunnen uitsteken tegen een groot man? Er zijn massa's grote mannen, tegen wie ik dolgraag mijn tong zou willen uitsteken, maar die hangen - nog niet - in het museum, en ook - helaas - niet ergens anders. Ik vrees overigens dat ik niet aan ‘dromen en peinzen’ toe zal komen als ik met mijn ‘Volledige Vrijheid’ in die stille museumhal sta. Ik zou een en ander nogal griezelig vinden. Ik zou me klein voelen als een mier, als een bacil... En een beetje belachelijk... En hoe garandeert U, dat ik niet onmiddellijk in de gevangenis terecht zou komen? En het is toch hopelijk niet de bedoeling, dat we alle twee tegelijk in dat museum zouden zijn? Ik zou 't veel gezelliger vinden elkaar niet te kennen. Bovendien zou iedereen vragen of ik gek was. Ja, werkelijk, meneer Smallandt, dit zou [zou... zou...] ik toch als absolute voorwaarde moeten stellen: dat wij inderdaad om beurten zouden [zouden...] gaan om onze bezieling of ontnuchtering te halen. Dit moet, ik bedoel, dit zòù U mij op handslag moeten beloven! [Ik zie nu trouwens, dat U schreef ‘beurt om beurt’. Gelukkig!]

Ik wil deze zaak nu eens echt verstandig aanpakken. Meteen een goeie gelegenheid om Antoine te laten zien, dat ik heel best alleen iets op touw kan zetten. Antoine is de schilder uit het

[p. 40]

tuinhuis. En nu hoeft U gerust niet te denken dat 't wat ‘is’ tussen ons. ‘Integendeel’, om met die meneer die van de trap viel te spreken. Wel hebben we samen veel meegemaakt: hìj met mìjn narigheden en ìk met de zìjne. Maar het prettige is, dat we alle twee begrijpen, dat niet vèèl van onze sombere ervaringen belangrijk genoeg zijn om over te treuren. Je haalt je schouders op en zegt: ‘Onbelangrijk.’

Tegenwoordig pingpong ik met hem, ik bedoel we pingpongen samen. We beoefenen die sport 's nachts na eenen op onze sociëteit. [We zijn ook van plan een pingpongtafel neer te zetten in de tuinkamer, die erg groot is]. Als regel ontbijten we daarna in het tuinhuis, of bij vrienden. Honni soit qui mal y pense! Antoine schrijft mijn brieven aan uitgevers, en aan radiomensen die me niet betalen, en ik zet als tegenprestatie links en rechts knopen aan z'n kleren, want hij is onverzorgd achtergebleven na het vertrek van z'n vrouw. Hij is niet zó jong meer en vindt mij natuurlijk nog een onbenullig schaap.

Antoine's vrouw is het vriendinnetje van Paul, wat we indertijd nogal zielig vonden voor hem [voor Antoine], maar tenslotte moet iedereen zelf weten wat hij doet, en Antoine is er niet aan gestorven, en zelfs mijn Moeder heeft de situatie na een tijdje geaccepteerd omdat ze begreep dat Paul geen kind meer was.

Wat mijn moeder betreft, ik sta er dikwijls van te kijken hoe iemand van haar leeftijd zich weet aan te passen zonder ook maar dàt van haar persoonlijkheid op te geven. Ze verveelt ons niet met zedepreken, ze laat Paul en Sjoerd in alles doen wat ze willen, en ze heeft tenslotte ook begrepen, dat ìk zelfstandig ben geworden en mijn eigen weg ga. Het zal haar in het eerst wel moeite hebben gekost, want ze denkt over allerlei heel anders dan wij. Ik geloof dat zulk soort dingen in de grond van de zaak alleen maar een kwestie zijn van sportiviteit en wederzijds vertrouwen. Nee, voor ‘vrijheid’ hoef ik werkelijk niet naar het museum te gaan! Al zou ik erheen kunnen gaan om te bewijzen, dat ik de vrijheid heb, òok om een nacht weg te blijven als dat zo uitkomt. Want daar had U natuurlijk helemaal niet aan gedacht: dat dit moeilijkheden zou kunnen

[p. 41]

opleveren. U dacht alleen maar aan de lantaren en de tent en de thermosfles, maar ik denk aan practische dingen.

Zou ik mijn marmotje mee kunnen nemen naar het museum? Een maand of wat geleden heeft een van de studenten het dier gestolen uit de stal van het bacteriologisch laboratorium. Hij wist er geen raad mee en gaf het mij. Kent U marmotten als huisdier? Het is een afschuwelijke leugen, dat ze vlooien zouden hebben. Mìjn marmot heeft er niet èèn. Ik weet zeker, dat ik niet bang zou zijn in het museum als ik die marmot bij me had. Schrijft U daar nog even over.

De Botticelli is verhangen, Paul was bang dat ie te veel zon kreeg. Er is een restaurateur, die hem kosteloos nog verder wil schoonmaken, maar we vertrouwen niemand.

Verder kan ik U meedelen, dat Het Dessertzilver terug is! We beleven een ‘up’. Paul heeft er een dure les bij gekregen, iemand die nog helemaal van voren af aan moet beginnen met noten leren. Er mijn Moeder heeft de opdracht een kinderboek over ganzen te illustreren. Ze heeft meteen de poelier om zo'n beest getelefoneerd. Ze wil precies weten hoe dat in elkaar zit met z'n poten en z'n vleugels. Sjoerd haalt literatuur over het onderwerp uit de U.B. We zijn heel consciëntieus met dat snort dingen, ziet U.

Laat U me gauw weten wanneer [en hòè???] we als Oledromemannetjes, als droomkoninkjes, van wal zouden kunnen steken? [Ik voor mij zie het nog niet dadelijk gebeuren...]

Met beste groeten, Uw medeplichtige,

‘LINKE TITIA’