De werksters van halfvijf en andere gelijkenissen

[p. 40]

De postzegel

Er was eens een jongen die had een oom in Amerika, een tante in Frankrijk, een neef in Suriname en een grote broer die vaak met een vliegtuig naar allerlei verre landen moest. En omdat hij de postzegels zo mooi vond die op de briefkaarten stonden die hij met zijn verjaardag kreeg was hij een echte postzegelverzameling begonnen. De hele familie hielp mee door briefkaarten te sturen en van zijn vader had hij twee echte postzegelalbums gekregen. Op de ene stond ‘Nederland en de Overzeesche gebiedsdelen’ en op de andere ‘Gehele Wereld’.

Er stonden ook foto's voorin van hele bijzondere postzegels die je bijna niet meer krijgen kon. Er was er een bij die vond hij de mooiste: een driehoek met een vliegtuig erin. Maar zoiets zou hij wel nooit krijgen, dacht hij.

Op zaterdagmiddag ging hij meestal naar de postzegelmarkt met zijn

[p. 41]

[p. 42]

album onder zijn arm. Soms kon hij wat ruilen, vaak niet, er waren bijna alleen maar grote mensen die veel grotere verzamelingen hadden dan hij. Maar een keer zag hij bij een man aan een tafeltje in een hoek; de postzegel, die driehoek met dat vliegtuig die hij altijd hebben wou. En hij vond het nogal brutaal van zichzelf maar hij vroeg gewoon: ‘Hoe duur is die daar?’

‘Die, zei de man, ja die is zestig gulden, nou vooruit omdat je zo jong bent voor jou 55 gulden’.

Maar 55 gulden had hij ook niet. Hij keek naar zijn eigen album en weer naar die ene postzegel.

Toen begon hij een paar postzegels van zichzelf te verkopen. Omdat hij een hele serie ergens van had kreeg hij al meteen 5 gulden. Hij verkocht zijn verzameling kinderpostzegels goedkoop.

[p. 43]

[p. 44]

[p. 45]

Er was een mijnheer die hem voor één postzegel wel 75 cent wou geven.

Hij ging zo de hele middag door en toen hij ging tellen had hij 48 gulden en 32 cent. Nou nog het laatste restje.

‘Wie wil mijn overzeesche gebiedsdelen in postzegels kopen voor 6 gulden enne 68 cent!’ riep hij.

Er was een mijnheer die daar zo hard om moest lachen dat hij ze nog kocht ook. Maar hij had zijn 55 gulden. Een zak vol kwartjes, dubbeltjes, guldens.

[p. 46]

Hij kocht die postzegel die er nog was en deed hem heel voorzichtig in zijn lege album.

Hij ging zingend naar huis en op zijn kamer ging hij zitten en kijken naar zijn postzegel.

Ik vind dat een leuke jongen, omdat hij zo goed wist wat hij wou, omdat hij zo geloofde dat het de moeite waard was wat hij wou en daar zijn hele verzameling voor over had.

Jezus wou dat de mensen mee gingen doen met Gods plannen om het leven goed te maken. En vaak waren er mensen die wel wilden geloven dat dat zou moeten maar die nog zoveel andere dingen aan hun hoofd hadden die zij belangrijker vonden.

‘Maar eens’, zei Jezus, ‘eens moet je toch alles op alles kunnen zetten, anders lukt het nooit. Je moet geloven dat het de moeite waard is wat ik wil’.

Ongeveer zoals die jongen geloofde dat die postzegel de moeite waard was.

[p. 47]