De werksters van halfvijf en andere gelijkenissen

[p. 62]

De domme meisjes

Er was eens een mevrouw die kon geen moment stilzitten. Telkens wou ze weer iets doen: een stoel afstoffen, een kopje afwassen, nog een vorkje poetsen en zo ging ze de hele dag door. Toen die avond de buren hulp nodig hadden omdat de moeder daar ziek was geworden was zij te moe om te helpen. Ze had zoveel kleine dingen gedaan die niet hoefden dat ze niet meer kon doen wat ze moest doen.

Jezus merkte vaak dat mensen wel naar hem luisteren wilden maar het zich verder niet aantrokken. Ze hielden zichzelf zo druk bezig met allemaal gewone kleine bezigheden dat ze geen tijd hadden voor wat belangrijker was.

En als er weer mensen waren die vonden dat ze het daarvoor te druk hadden, vertelde Jezus dit verhaal.

Er waren 11 meisjes, 11 vriendinnen en de oudste was verloofd: Zij zou vrijdag trouwen met haar jongen die een dorp verderop woonde. Die jongen zou donderdagavond vast komen met een paar vrienden. Ze zouden komen met een mooi opgetuigde wagen en er zou al vast een feest gegeven worden de avond voor de bruiloft.

[p. 63]

[p. 64]

[p. 65]

De tien vriendinnen waren de weg opgegaan de bruidegom tegemoet.

Ze hadden hun mooiste jurken aan en ze hadden allemaal een lampion bij zich; dat was altijd zo geweest dat een nieuwe bruidegom met een lampion-optocht werd opgewacht.

[p. 66]

[p. 67]

De bruidegom was er nog niet; dus ze bleven wachten bij de hooiberg even buiten het dorp. De vijf meisjes gingen rustig zitten, maar de andere vijf hadden telkens wat.

De een deed telkens het kaarsje in haar lampion aan ‘om te kijken of hij het nog deed’.

‘Laat toch’, zeiden de andere vijf, ‘zo meteen is je kaarsje op’.

De tweede wou telkens haar lampion aan doen ‘om te kijken of hij nog bij haar jurk kleurde’.

‘In lampionlicht is het anders dan bij daglicht’, zei ze.

De derde was bang in het donker, al zei ze het niet, maar deed telkens haar kaarsje aan.

[p. 68]

De vierde had het koud zei ze en ze dacht dat ze van dat kaarsvlammetje warm zou worden.

De vijfde verveelde zich en ze deed mee omdat de andere vier ook met hun kaarsje bezig waren.

Het duurde lang voordat de bruidegom kwam, het werd steeds later en donkerder, de kaarsjes van de vijf domme meisjes werden steeds kleiner, de een na de ander begon te geeuwen en tenslotte vielen ze alle tien in slaap. Opeens midden in de nacht werden ze wakker doordat ze een rijtuig hoorden.

Het was de bruidegom die met al zijn vrienden aankwam. De meisjes stonden gauw op. Er waren er vijf die hun lampions aan konden doen.

Toen de bruidegom ze zag nam hij elk meisje met een lampion mee op zijn wagen naar het feest. Zij konden hun lampions laten schijnen waar voor

[p. 69]

[p. 70]

ze bedoeld waren, voor het feest. Maar de andere vijf waar waren die gebleven?

Een paar waren naar huis gegaan om een nieuw kaarsje te zoeken, twee anderen probeerden er ergens een te kopen maar de winkels waren natuurlijk dicht, de volgende probeerde haar kaarsje nog aan te steken maar het was zo'n stompje geworden dat het nauwelijks meer brandde.

Zo kwam het dat de bruidegom en zijn vrienden ze niet eens hadden zien staan in het donker, ze waren gewoon doorgereden.

Zo kwamen vijf meisjes te laat voor het feest.

[p. 71]