him op, heart wol, it is wer lichte kost, hat er it wurd ‘hei’ al ien kear heard? Altyd dat suertsjepraat oer himel en leafde. Mei in ynbylde himel skielk de hei yn, dat komt derfan.
Barre' eaget de tsjerke oer. Fan 't Slot binne hja mar minmachtich dizze reis. Alde baker sit der al, dy mist nea ien kear. Der sjocht er harren Wiger, Gerke syn heit, dêr't gjin besteklikens oansit, nee, dan dy Gerke, dêr sit mear deugd oan, dy hat it Stoffelsma's aard.
Barre susters sitte der mei 't brede goud op 'e holle: Simentsje, Durkje, Wypk en Fouk. Fouk lit it rûkersdoaske rûngean.
Degelike froulju allegearre, mar sa swart, krekt joadinnen. Der wurdt grute, ien fan de oerbeppes is in joadinne út Snits. Barre wol 't sa net ha, syn laach is der te bestindich ta. Wiger, no ja. Wêrom boaske er oan dat swartseldoaske fan in wiif?
Hè, wat binne syn tinzen útfleanerich, oeral sjitte se, dêr't se net hearre. Ynienen sjocht er de hea-oppers foar him, wurdt der fleurich fan, want de sinne skynt der gleon op, in kostlike rook fan hea is by him, kjel sjocht er om him hinne, it is dochs ferbylding? No fernimt er, dat de sinne alhiel net mear skynt, in poerswarte wolken skot oer 't ferwulft, alle minsken sjogge der blau en skrousk fan, sa wûnder as dat ljocht yn de tsjerke falt.
Kom, hy moat mar stean, 't is suver net mear te bankjen, it swit brekt him út. Dy wolkens! Soene de drippen al weisakje yn dat goudene hea? Hoefolle is him hjoed al ûntkommen? Der stean folle manlju oer de tsjerke hinne, winliken mear as oars, wurde fansels ek jage. Somliken ha de hege swarte pet opset. It is hjir gjin wenst, lyk op Urk, dat de froulju steane, dat hat er opmurken, doe't er yn Urk oan 't preekharkjen wie. Froulju hearre net sa opsichtich yn it tsjerklik fermidden te stean, dat is net neffens Paulus, lykwols mannich frommeske is oan 't steande harkjen ta fanwege de slûgens.
Dêr is de psalm dan, hja gean der foar sitten, ferskikke flitich, dogge lang oer elk wurdlid en helje draaiend út:
Auteursrechtelijk beschermd