Ta him dyn begearte

[p. 155]

35

It wurdt slimmer mei Brún, nettsjinsteande Wikeler wetter en Wikeler dokter, Klaske tinkt oan de bibelwurden: jim ferwachtsje 't fan it easten en 't komt út it westen. Wêr sil har help fandinne komme?

Dokter jout einlings ta, hy kin der neat mear oan dwaan. Klaske moat har reemeitsje, hy sil dûmny warskôgje.

It giet Klaske foarby, hja is dûm. Ek merkt hja skraachwurk, dat al har bern skriemend om har hinne stean en freegje om har treast. Foar har is der op 't stuit mar ien bern.

Dûmny komt, ornearret, Klaske moat Hylck helje, om't er hyltyd om Hylck ropt. Ek bidt dûmny mei harren. Der is in ûntkommen, der is in treast yn alle leed.

‘Amen,’ seit Klaske, ‘ik leau it.’

De krêften rinne út Brún wei. Klaske mei him neat wegerje, moat al syn winsken ynwilligje.

Hoe kin hja dat dwaan, as er freget om in mês en in tou en om Hylck? Hylck moat helle wurde. Sels giet hja nei de pleats njonken de Griene Singel. Hylck stiet krekt by de amerbank. As hja Klaske dêr sa ferlegen stean sjocht, wit hja, ik moat mei; wêr soe Klaske oars sels om komme?

‘Ik kom efter jo oan, Klaske. 'k Moat it tsjin Fouk sizze en wat oare klean oandwaan, sa kin ik net. Gean jo der mar gau wer hinne.’

Mar Hylck is daliks by Klaske. Fouk hat sein: ‘Dy ferklaaie, bist net wiis? Yn 't oangesicht fan de dea komt it der net op oan, hokke klean om 't lichem hingje.’

[p. 156]

Klaske en Hylck prate hast net, inkeld efkes oer hoe 't it mei Brún is.

By de Moardbeam klieme de froulju har tinzen beide om itselde hinne.

Fier yn de Singel floitet immen bliid it liet fan Heiltsje.

Klaske ribosket, dûkt skrousk ynelkoar, de hannen ûnder de skelk, it is kâld, ûnlijich waar. Mar Brún easket harren op, alhielendal!

Ken er Hylck noch?

Hy lit it net merke. De middeis pas ropt er om har, seit tsjin Klaske: ‘Nee, mem, Hylck allinne.’

Dat docht Klaske sear, hja giet foar 't rút stean. Hylck stiet ûnwennich foar it bedstee, dat rûkt nei swit en sjochtme.

Swier en ûnrigelmjittich gean Brún syn siken, hymjend komme de wurden.

‘Tsjin dy wol 'k it sizze, ik moat it ien kear kwyt, ik haw it dien. Ik moat stjerre, ik doar net stjerre, ik moat God moetsje mei misdied oan myn hannen. - Hylck!’

It swit stiet him yn kobben op 'e holle. Hylck faget it mei de bûsdoek ôf.

‘Ik haw dy net roppen om it te sizzen. Ik woe dy útflokke, ik woe dy safolle ferkeards sizze. Ik kin 't net dwaan, ik woe dat ik it koe... Noch in pear oeren, dan stean 'k foar God. Hoe sil dat dochs wêze. Ik bin bang, bang!’

Wat moat Hylck sizze.

‘Hylck, tink derom, ik wol no it bêste foar dy, sykje God ast sûn bist; ast stjerste, is 't te let. Dan is de pine der en de dea - de dea!’

No leit er wer beswime, mei feale holle op 't reabûnte kjessen, slacht de eagen op: ‘Bid foar my! Is der noch in wei?’

As Hylck it net wit, jout Klaske antwurd, hja koe 't by 't finster net úthâlde, it antwurd fan in mem, dy't it net mear siket by wûnderwetter, mar by 't wûnderwurd fan God, net mear by de ierdske dokter, mar by de Grutte Genêsmaster.

Klaske lêst foar, dúdlik, sangerich.

[p. 157]

Brún lústert. Elk wurd falt yn him del. Hy drinkt se as toarstige toarre grûn it stjalpige wetter fan de foarste buie.

Foar de grutste sûnders de ferjouwing om Kristus wil.

Ivich sûn, ivich frij. O, God!

Yn de lette jûn fan deselde dei noch, jout er de siken oer. It lichem trillet efkes nei. ‘It is dien,’ seit Klaske kalm, hja sjocht stiif nei it omskot fan har âldste. Syn antlit! ‘Sa is er 't wer,’ seit hja sunich. ‘De lêste moannen koe ik him net mear!’

It is Hylck ek opfallen. It lijen lûkt derút wei. It antlit bekomt fan ûnrêst en spanning en eangst, komt los út krampen, 't Is Brún, dy't dêr leit. Hy is it sels, mar om him hinne warje de geheimen fan de ivichheid.

Hylck wurdt kjel fan in lûde skreau.

Klaske falt njonken har op 'e knibbels del, wringt har lea hinne en wer: ‘Brún, myn jonge! Bin ik dy foar altyd kwyt? Jonge, dû hast sa lijd. Leave, leave jonge. Hie 'k it drage kinnen foar dy!’

Hja slacht harsels op 't boarst.

‘Brún, wat wiest net foar my. Fuort bist. Jonge, jonge, ik kin dy net misse, ik wòl dy net misse!’

Hylck wit hjir net te treasten. It begruttet har sa. Hja skriemt út machteleazens.

As hja letter fuortgiet, lit Klaske har út. Klaske is no kalm. Al wer hearre hja it liet fan Heiltsje. It let net mear. Lit no mar sjonge! It is sa beheind, fan lytse betsjutting, yn 't ljocht fan de ivichheid. Beide tinke oan har eigen libbensein ienris!

No net, mar dochs ienkear!

't Wie slim foar Brún, mar elk moat ienris komme. It eigen libbensein, ûnbegryplik, ûneindich fier en dochs tichteby.

Klaske tinzen gean oare wei as dy fan Hylck. Klaske hat in grut stik fan 't libben hân.

Hylck ferwachtet noch safolle.

Goeie, Klaske, seit hja en wylst hja it seit, is 't krekt of falt der wat swiers fan har ôf. Hja keart it antlit wer nei 't libben ta, sjocht it lyk oan. Efter har de dea. Net oan tinke, oeral is er en alles be-

[p. 158]

djert er, net oan tinke, dat kin. Efter de dea is it ivige libben. Ek foar Hylck? In bytsje ierdsk libben, mar libben, earst. Is 't har gund? Har begearte, har ferwachting is beheind. In krûm lok op de pleats by de Singel. In bytsje leafde fan Siertsje. Hja wit, dat leafde alles is. Wa freget no alles fan 't libben. Leafde rikt ommers oan de ivichheid?