Earst docht hja de njirrehûd Hylck foar by 't himd yn. Hja leit njirrekrûd op 't fuottenein fan 't bêd, har lêste diveldrek, it is suver net mear te finen yn Gaasterlân, komt yn de krêbe, dêr't it bern strak lizze moat.
Dan sit Gadske rêstich wachtsjend, dodzjend op in stoel, de fuotten op in waarme stove, de earms oerinoar; it mei komme. Om't hja sa krûm is, hinget har noas hast op 'e tafel. Fernimt de baakster, dat it jitte swierder helle wurde moat as hja foarútsjoen hat, dan tôget hja alles yn 't bêd, dat mar helpe kin, in stove om oer te hingjen, de breatromp foar yn de rêch. Hja lûkt krûden ôf, de braskoer berget folle soarten: sealje, flear, kamille en ek bearenburch; hja lit ek koartsguod slikje.
No is 't midnacht.
‘It moat wêze,’ tsjantelt Gadske, en smyt in eachweiding oer de lijer yn it bedstee. ‘Ik kin der net by wei, mar it moat. Hie ik witten, dat it safier komme soe! In minske leart aloan.’
Foarsichtich giet hja de hûs út, stoattelt it smelle strjitsje del. Temûk rint hja om it tsjerkhôf hinne en giet derby op. It kin noch. Nimmen is warber. In skaad, glydt hja tusken de grêven troch. De âldste pealtsjes siket hja út, skrast der mei de neilen op, heint it waargrien yn de âlde wize hân.
‘Simmers is der mear ôf te heljen,’ seit hja lûdop, ‘sa kin 't wol ta, ik moat der gau wer hinne. Tink ris ta, dat de swarte dame my hjir dwaande seach. Ik bin net spoekbang.’
Hja trapet tusken de grêven troch, wol hoeden, rint der net oerhinne, mar mijt se. Nimmen, dy't libbet, mei de deaden tergje.
Hja bestruit Hylcke bêd mei it klausel en fertelt it Hylck, mar dy heart neat.
De moarntiid fan de twadde dei komt. Gadske moat faak nei de doar, dêr't buorfroulju nijsgjirrich freegje, har tear begrutsjen útsprekke, trilje en riboskje. ‘Oankomsten,’ seit Gadske, ‘tink om de minsken as hja der wat oan ha.’
De froulju ljuorkje Gadske út: ‘Hat hja 't oars wat foarelkoar?’
Gadske andert der net op, hja ken har minsken, docht de doar ticht en stiet Hylck by.
Auteursrechtelijk beschermd