76
Hylck wurdt de oare deis wekker, as de keamer baait yn blûn sinneljocht.
Gadske leit it bern by har yn de weach.
Hja besjocht bliid it berntsje, dêr't hja op wachte hat.
It krûpt mei 't waarme holtsje tsjin har oan. It wynt hinne en wer, it siket.
Hoe'n bern sil dit wurde, op wa sil it lykje? Mar wat kin 't skele. Der binne gjin wurden foar, hoe wiis hja mei him is, it is fan har, har eigen waarm bern. Eins it iennichste dêr't hja wat om jout, útsein Siertsje, ja, ja.
Hja hat no har jonkje, dat libbet, sykhellet, de azem licht, fyn troch 't iepen mûltsje blaast. It is sa lyts, sa ûnskuldich, helpleas, alles fan him, it kopke, de lytse lea, de earmkes, de fuotsjes, in wielde, sa't hja it yn har earm fielt. Lokkich, dat it in jonkje is, hy sil de pinen fan it bernjen nea trochmeitsje hoege. Skielk sil it jonkje klanken útbringe en prate, dan seit it fan mem. ‘Mem,’ wat heart dat moai, wat in moai wurd is dat.
Skielk sil it krûpe, wankel stappe, drave, omtoarkje yn it doarp.
Skielk sil it ûndogens boartsje op Gaasterlâns grûn. Sil it ek bodzje moatte sûnder lins? Yn earmoede krekt as syn heit, krekt as hja allegearre, hy is út it laach. Wat oars? Der is gjin ferwin op of der moat in wûnder barre. Wêrom dan net op dat wûnder hoopje? Hja, mem, wol him in libben ta ha sûnder swierrichheden en al de fertrietlike dingen moatte fier út 'e wei. Hja soe in
Auteursrechtelijk beschermd