Neem er eentje van mij

[p. 55]

Een troost zijn

De taxichauffeur had een sierlijke, lange lichtbruine pijp tussen de tanden en hij liet de rook zo casueel uit zijn mondhoek ontsnappen, dat zelfs de meest ervaren observator zou zweren dat hij dit rookmaterieel allang voor de recente jobstijdingen over vermeerderde kans op longkanker hanteerde. Maar toen hij bij een straathoek het hoofd met een ruk naar links wendde, klapte de kop met een smak tegen het zijraampje en de pijp verdween vuurstralend tussen zijn benen. Hij vloekte zwaar, ging over tot fluisteren toen hij bedacht dat ik achter hem zat, en begon aan het reddingswerk.

Een rood stoplicht redde de situatie en hij verhief zijn zware onderdeel om de laatste gloeiende resten uit te kloppen. Daarna wierp hij de pijp in het dashboardkastje. ‘De vorige heb ik uit het raam gemieterd,’ zei hij zonder omkijken, ‘die stak ik voortdurend tussen mijn stuur. Om dat te vermijden zat ik nou een beetje met mijn kop omhoog’ - hij hief zijn kin een weinig - ‘en nou gebeurt dit weer.

En toch ga ik niet terug naar sigaretten vanwege mijn zuster. Ik bedoel: ik wil een voorbeeld geven. Want ik ben me rot geschrokken toen een keer me zuster, aan tafel, eigenlijk gewoon door de nieuwsberichten heen, zegt dat ze in verwachting is geraakt. Van d'r man.

Mijn zuster rookt, nou blijf ik aan de kleine kant, twee pakjes per dag. Niet van de zenuwen, nee, gewoon omdat d'r handen d'r naar staan. Nou ben ik enigszins op de hoogte van de wetenschap en zowel ik als de dokter zeiden: hou ermee op, want de baby's van rokende zwangere vrouwen zijn kleiner dan normaal. En wat denkt u, als 't ding er eenmaal is? Kleiner! Je zag 't zo. Zijzelf zegt dat 't niet kleiner is, maar ik heb er vier gehad, dus daar hoeft verder niet over gepraat te worden. Ze heeft 't nou aan de borst, maar ze

[p. 56]

rookt gewoon door, soms zelfs tijdens de voeding. Ik heb nou tegen d'r gezegd dat ze grote kans loopt dat het kind langzamer groeit dan anderen. En ik zal wel weer gelijk krijgen. Ik ga dan ook regelmatig kijken.

Want met ziekte en diverse kwalen ben ik zeer goed op de hoogte. Ik bezoek vrijwel alle ziekbedden bij mij in de buurt, omdat ik hier op aarde al een troost wil zijn. Vanuit mezelf, als mens, want bijbels ben ik niet. Ik heb geen tijd om te lezen, eigenlijk.

Soms valt 't niet mee. Zo heb ik nu een rotkwestie aan de hand. Vlak bij ons zit een vrouw al een paar jaar met d'r benen over een balk vanwege het water, en daar had ik een klein fruitmandje voor besteld. Goed, ik kom daar en ik zie dat mandje staan met nog drie ouwe smerige peren erop. Ik vraag ernaar en toen bleek dat het hele mandje bestaan had uit houtwol, een blikje kers, drie bananen en zes van die ouwe harde peren.

Ik naar die groenteman. Ik zeg: “vader, jij neemt mij in de teil; ik breng zegen maar jij verziekt het.” Dus ik zeg: “jij brengt daar een trosje druiven en je welgemeende excuses.” Maar hij heeft 't niet gedaan. Toen heb ik al mijn zieken en buren verboden bij hem te kopen. Mijn vrouw haalt nou de fruitmandjes elders en passeert dan langzaam, zeer langzaam zijn winkel. Nou, sinds vorige week groet hij mij weer; we krijgen hem wel klein.’

Hij streek zorgelijk over zijn gezicht. ‘Ja,’ ging hij verder, ‘de mens moet staan op zijn rechten als consument. Kijk, als je een kippeëi koopt en d'r stapt een eend uit, kan ik er ook niks aan doen. En als je een tientje betaalt voor de allereerste bleekscheet van een aardbei van het seizoen kan het me ook niks schelen. Maar het verschil tussen eersteklas gort en tweedeklas, dat is een punt van belang. Laatst had ik nog een vrouw ergens die niet kon lopen door verbranding. Dus ik denk: een biefstukje in plaats van fruit. Ik laat mijn vrouw een biefstukje halen. Ze komt terug en ik zeg meteen: “dat is

[p. 57]

buiklap. Jij laat je ook alles in je handen douwen.” Dus ik grijp dat vlees, ga naar de slager, en zeg: “neem een ander met je buiklap maar mij niet.”

Mijn vader had al als principe: je moet niet over je laten lopen, de mens is geen gazon. Hij leeft daar nou ook nog naar, in het tehuis. Hij is zesennegentig geworden en hij heeft sigaren gerookt bij het leven. Wij zoeken hem vaak op, mijn broers en ik, want we houden van die man. Het kan nog zo bezopen in de wereld toegaan: je hebt maar één vader. Maar hij doet zijn deur op slot en laat iemand pas binnen als-ie door 't raampje een paar sigaren heeft laten zien. Dat is zijn principe.

Maar hij heeft op zijn kamer óók een kistje met veertig sigaren die op zijn crematie moeten worden rondgedeeld. “Als ze weten dat ze van mij komen kunnen ze ze niet weigeren,” zegt hij, “vooral niet als je d'r bij zegt dat je moeder, als ze nog leefde, d'r gruwelijk tegen geweest zou zijn.”’