Op de barkeeper beschouwd

[p. 42]

Autolief

‘Ik zeg het maar van tevoren,’ zei de man, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde, ‘ik ga het vanavond op een zuipen zetten. Ik hou niet op voor ik de konijnen uit mijn glas zie kruipen.’

‘Zo. Zo. Zo,’ zei de kastelein zuur, want hij is er een die zijn geld liever met langzaam werken verdient. Hij schonk het glaasje van de man heel kalm vol, keek hem over de fles aan en vroeg: ‘Zo, heb jij lol soms? Of is er een nakomertje in de maak?’

De man keek koel terug en gaf geen antwoord. Hij, zo zouden getuigen het zeggen, had een fatsoenlijk voorkomen, fris geschoren en een scheiding links. Hij greep het kleine kelkje en goot de inhoud naar binnen. ‘Lekker spatje,’ zei hij, ‘hou het tuitje er nog maar 's boven.’ Hij oefende en passant in vaktermen.

‘Ik vier geen feest,’ ging hij verder, ‘ik vier dat ik eindelijk 's een keer niet hoef te rijden. Al jaren ben ik van plan 's de hort op te gaan zonder auto. Maar je komt er niet toe. Sta je bij de voordeur en dan denk je: ja kom, ik ga dat pesteind lopen. Vat je? Maar ik heb nou mijn wagen aan barrels gereden. Geen totoloss, dat niet. Alleen de neus in de gloria. En de lampen binnenstebuiten; de radiateur naar zijn ouwe moer.’ Het klonk alsof hij de zwaarste rampen sinds het begin van de jaartelling weergaf. ‘Het is bovendien mijn eigen schuld. Geef me nog maar een zwiepertje.’ Hij wuifde met een gemaakt gebaar naar zijn glaasje.

‘Kijk,’ zei hij, ‘ik heb al jaren de schurft aan mijn buurman. Niet dat het een rotvent is, dat niet. Maar hij maakt zo'n geniepige indruk. Nooit hartelijk groeten,

[p. 43]

maar zo binnensmonds wat mompelen. En zijn vrouw zie je nooit. Dat is zo'n bleek stompje kaars. Die sluit-ie waarschijnlijk overdag op in een kast, op grind. De enige keer dat je ze ziet, is op zaterdagochtend, dan staan ze hun auto te wassen. En het is niet alleen wassen, het is ook aaien. Als die wagen een hond was geweest dan lagen al zijn rugwervels bloot.

Afijn, zij de hele ochtend wassen en maar bedroefd zijn dat ze 'm niet kunnen stomen en plisseren. En met het stofzuigert je het huis uit om de hele binnenkant te doen, want hij mocht eens door zijn wielen gaan van een teveel aan stof onder de banken.

En ik zou het ook nog helemaal niet zo erg vinden als hij nou nog flink ree. Maar niks hoor. Alleen in het weekend voor boodschappen of als stompie kaars naar de kapper moet.

Om kort te gaan, zulke dingen maken mij hels. En dat is dan nog wat ik zie - wie weet wat zo'n vent verder doet met die auto. Een servet voor bij het tanken. Of hij praat ermee, weet ik veel.

Vanmorgen kom ik de straat inrijden, ik had effe vroeg sigaretten gehaald, en daar zie ik hem weer bezig. Het emmertje staat al klaar en hij is net begonnen het raam schoon te krabben; dat doet-ie trouwens elke ochtend: de vorst van de ruiten. En dan met de tram naar kantoor. Gelukkig staat hij te krabben aan de zijkant. Want met als ik hem zie, denk ik: ik zal hem eens de schrik van zijn leven bezorgen.

Ik geef een beetje gas, want ik wil met een rotgang aankomen en dan vlak achter hem stoppen. Op een centimeter, je weet wel. En met succes, want zijn ogen kwamen bijna uit zijn hoofd. Ik rem en toen pas merk ik dat ik vergeten heb dat het hartstikke glad is, dus ik knars met een bloedgang tegen zijn achterkant. Nou, wat doe je

[p. 44]

dan? Ik denk, ik moet even benadrukken dat het glad is, dus ik stap uit mijn auto en laat me gelijk op de grond vallen. “Pas op,” roept de zak, “het is glad buiten.”

Ik maak mijn excuses, je weet hoe dat gaat en hij zegt: “En dan te bedenken dat hij de hele week niet op de rem heeft gestaan.” Kwaad op zijn eigen, vat je, terwijl het nu juist zo was dat hij het geluk had dat zijn wagen meteen weggeduwd werd. Alleen zijn bumper zat los en een klein deukje.

Verder staat-ie wat te mompelen en ik zeg: “wat zegt u?” Zegt hij: “Ja, u gleed een beetje door, he?” Nou, dat maakte mij alweer hels, vat je. Ik moest gewoon binnenhouden: “dat zie je toch, rund.”

Mag je raden wat er toen gebeurde. Dan vat je meteen waarom ik hier sta en voorlopig niet wegga. Niet naar huis, nog lange niet. Op dat moment komt stompje kaars naar buiten. En dat stompje kaars zegt: “Wat een geluk, Gerard, dat we hem nog niet schoongemaakt hadden!” Da's een prijsschot, niet? Ja, maar dan moet je toch even wachten tot je hoort wat hij terug zei: “Vind je dan, lieve, dat we hem zó naar de garage kunnen brengen?”

En toen gingen ze gewoon verder.’