Eene liefde in het Zuiden

[p. 17]

VII.

De sterren hoorden 't antwoord,

De zefir droeg het voort,

Door 't rits'len van de blaren

werd zacht haar ‘ja’ gehoord,

De bloemen geurden stiller

en lispten om ons heen,

Het moskleed straalde zilver

waar vriend'lijk 't maanlicht scheen.

Maar als een somber teeken

een voorgevoel van leed,

Klonk in het huiv'rend loover

tot driewerf toe een kreet;

De sombre toon des nachtuils,

de vogel van den rouw,

Stemde als een dreigend omen

met d' eed van liefde en trouw.

In 't floers van zwarte wolken

dat voor het maanlicht rees,

Scheen 't of het noodlot wenkte

en op de toekomst wees;

En de aak'lig koele nachtwind

die door 't geboomte streek,

Scheen wel een rij van geesten

die naar hun graven week.

[p. 18]

 

't Was donker, en zij beefde,

 

en, schoon zij 't zwijgen dorst,

 

Een voorgevoel van onheil

 

beklemde ook hare borst;

 

Zij greep mijn arm, en haastte,

 

of de eenzaamheid haar woog,

 

Tot waar een warmer lichtglans

 

weer gloeide voor ons oog.