Eene liefde in het Zuiden

[p. 15]

VI.

De nacht was zoel en geurig,

En toch zoo rein en frisch,

Als slechts de nacht in 't Zuiden,

De nacht in Spanjen is.

De maan goot held're stralen,

Langs bloembed, bosch en vliet,

Een meer van zilver dekte

De heuv'len in 't verschiet.

De zefir lispte fluist'rend

Door 't loover zijn refrein,

De zoete geuren mengend

Van rozen en jasmijn.

Slechts in de verte klonk er

Een toon, weemoedig zacht,

Valencia's kathedrale

Sloeg 't uur van middernacht.

De gansche schepping trilde

Van weemoed en genot,

Een toon van heil'gen eerbied

Steeg dankend op tot God.

[p. 16]

 

't Was of een lofgemurmel

 

Op d'adem van den nacht,

 

Een zang van duizend stemmen,

 

Dien zucht ten hemel bracht.

 

 

 

't Was of de duizend sterren

 

Die flonkerden omhoog,

 

Hun vlammenkruinen bogen

 

En knielden voor zijn oog.

 

 

 

Die stem der schepping om ons

 

Sprak ook tot ons gemoed,

 

En wekte in ons een weerklank

 

Zoo wonderschoon en zoet;

 

 

 

Zij leunde op mijnen schouder

 

Haar hand rustte in de mijn',

 

En 'k sprak tot haar: ‘Rosaura,

 

Wilt gij de mijne zijn?’