Charaksis

[p. 18]

Park

NACHT en sneeuw waaien hun reuken in het struikgewas.
De tuinman draagt het laatst geluid weg uit de schemering,
hij heeft het pad gekozen langs de serre met het gebroken glas,
achter hem waart de schim
en twee droeve sterren staan
in den boomenkring
en boven de paarden in de weide.

Het gespleten tuinbeeld staart de stilte aan.
In de steenen lach verglijden
droom en bloei der jaargetijden
tot een onwereldscher bestaan.
Welke eenzamen zijn blijven staan
in den nevel van hun waan?
Is het spoor van hunne schreden
in sneeuw en winterwind vergaan?

Over stervende perken treed ik aan
met dat spiegelbeeld begaan.
O koel en donker weergetij
breek open in mij
stort mij neder als een te beursche vrucht
verwar mij in het brak gewei
en in het spinnezilver langs de wegen
als een verdwaalden knaap.

*_**

Achter het venster staat de vrouw
en ziet den herfst in de gelaten
neergeschreven.
Late appels vallen en de kinderen praten
in haar droombeeld.

[p. 19]

 

Maar boven de zichtbare dingen

 

neemt het een aanvang,

 

het wordt geboren in de nevelvlekken der lanen,

 

het staat achter de balustraden

 

en klopt zachtjes aan de oude poort

 

als aan een wang

 

als aan een zachte vleeschsubstantie

 

het is steeds dezelfde schim

 

met bloed en schemering beladen,

 

geruischloozer geworden in een te droeve kamer

 

waar zij de laatste brieven zat te lezen

 

van een doode, met wien zij woord en vleeze

 

samen te deelen had.

 

Hoe heeft in haar steeds eenzamer

 

de droomklank nageklonken.

 

Stamel zijn naam

 

wanneer de winden gieren door de hooge daken

 

als zwarte ongeziene horden,

 

scheuren doen de oude spleten en de binten kraken,

 

een donkere hand het lijf weer komt omgorden

 

met geuren van vervlogen zomers

 

en oude stemmen wakker worden;

 

speelwind op de besterde nachtpelousen en bosquetten,

 

de verbrande berkenschors in de avondlijke zalen,

 

in het prieel de minnaars

 

en in het pendatief de vergeelde bloempetalen.

 

 

 

*_**

 

 

 

Nu loop ik droomend naast U,

 

een vage schaduw van veel eeuwen.

 

De lage kersengaarden zijn gevuld met nevel

 

en het is alsof het almaar zacht begint te sneeuwen.

 

Niets is er luid

 

dan het ratelen van een eenzame kar,

 

 

[p. 20]

 

het binnenvuur brengt duizend woorden in de war,

 

het licht van uw oogen waait aan en uit,

 

aan en uit als het laatste zonvuur

 

dat ingezogen wordt door grond en water,

 

vuur en aarde tot een zoet geheim,

 

maar ook in dit verstorven uur

 

kunnen wij het niet aan elkander overbrengen,

 

misschien later

 

in een rusteloozen slaap

 

in de wilde worsteling met de levensstrengen

 

die ons tot onszelve inrukken,

 

eenmaal als ik het zand der woorden raap

 

en van het blankste beeld de brokstukken.

 

 

 

Keer in tot het oude huis

 

waar de dood loert in alle gangen,

 

draag de laatste bloei van uw wangen

 

en van uw donker kleed het zacht geruisch

 

naar de dingen in

 

en word weer aarde,

 

regen en wind slaan eeuwig over u heen,

 

laat wie van u deez zoete schim bewaarde

 

meedoogenloos alleen.

 

 

 

Uw droeve glimlach ligt verstard

 

en in de zachte mondplooi nestelt de dood,

 

duizend wormen vreten in uw schoot

 

en aan het roze vleesch wordt alles zwart.